Λίμνη Υλίκη

Ε... και η μοναξιά καμιά φορά καλή είναι.

Την μέρα που η Λάρισα έγραψε ιστορία*,
μια βόλτα κι εγώ έκανα μέχρι παραλία.

Έξω απ’ την Θήβα άραξα το γρήγορο αμάξι
στο bicy απάνω φόρτωσα το Αλεξανδράκι.

Ξεκίνησα και γρήγορα έφτασα στο Μουρίκι,
 κι ύστερα απ΄ τα αριστερά έβλεπα την Υλίκη.

Κυλώντας τα χιλιόμετρα γοργά και χωρίς κόπο,
η Εύβοια ξεπρόβαλε από μπροστά με τρόπο.

Ευχάριστα συνέχισα είχε και κατηφόρα,
στο Σκροπονέρι έφτασα οπού είχε έρθει η ώρα.

Έβγαλα την βράκα μου φόρεσα το μαγιό μου,
στα κρύα γάργαρα νερά βούτηξα τον ποπό μου.

Βγήκα απ’ την κατάψυξη έτρεξα στην τσάντα,
και έφαγα με όρεξη έφαγα τα πάντα.

Μια ώρα ακόμα άραξα στον ήλιο το κορμί μου,
κι υστέρα ετοίμασα την αναχώρησή μου.

Χωμάτινη η ανηφοριά που πάλεψα να βγάλω,
έσπρωξα κι ένα τέταρτο κουράγιο δεν ειχ’ άλλο.

Κι όταν επάνω έφτασα αγνάντεψα την θέα,
που στην Υλίκη έβλεπε ακόμα πιο ωραία.

Πήρα και τον κατήροφο έφτασα Εθνικούλα,
παράδρομος δεν έπαιζε και πήγα απ’τη ακρούλα.

Χωρίς φορτήγα να βρεθεί τον Λέτατο να λιώσει,
τελείωσε τούτη η εκδρομή πολύ πριν να νυχτώσει.

Έβαλα άλλα εξηνταδυό χιλιόμετρα στο bicy,
κι όποιου το ποίημα δεν αρέ να μην ξαναμαμήσει.