10 Οκτωβρίου 2007

Τύρναβος-Σαμαρίνα 3-4 Σεπτ '07

Ήταν κάποτε υπήρξε κι έγινε.

Δευτέρα ξημερώματα ο ήλιος μόλις που είχε αρχίσει να αναδύεται και να υγροποιεί την υποψία πάχνης πάνω στα φύλλα των δέντρων, κι εγώ κοιμόμουνα. Όταν ο ήλιος βγήκε για τα καλά σηκώθηκε και άρχισε την μορφή των ανθρώπων να κάνει υποψία σταφίδας, απ΄την ζέστη, είπα πως είναι η κατάλληλη ώρα για να ξεκινήσω.
Είναι μια διαδρομή που έχει γίνει αμέτρητες φορές με διάφορα μεταφορικά μέσα. Από την νταλίκα του θείου Αδάμου, στο φορτηγάκι του πατέρα με θείες γνωστούς τηλεοράσεις κότες βαλίτσες. Αργότερα με το επιβατικό τις οικογένειας με φλοκάτες, λουλούδια, τσάπες, μήλα και την Μαρίζα απ΄τα Γρεβενά. Πάντοτε λοιπόν αυτό το ταξίδι έμοιαζε με μία περιπέτεια, κι ο ρομαντισμός αυτός δεν έλειψε και σε αυτήν τη διαφορετική προσέγγιση του χωριού.Αποφάσισα όμως να αλλάξω όσο μπορώ την διαδρομή έτσι ώστε τουλάχιστον να δω και κάτι καινούργιο. Φεύγοντας από τον Τύρναβο πήρα τον παλιό δρόμο για Ελασσόνα και πολύ μα πάρα πολύ εύκολα, αποφεύγοντας και να μπω μέσα στην Ελασσόνα, έφτασα στην αρχή της ανηφόρας που οδηγεί στην Κρανιά. Εκεί η χαρά μου ίδρωσε, και τα μπούτια μου πρήστηκαν. Ο ήλιος αφού είχε στεγνώσει ακόμα και το αίμα μου, ευτυχώς δεν έχει την δυνατότητα διαπεράσει τις φυλλωσιές των δέντρων, κι έτσι η διασταύρωση για Κρανιά που έχει ένα μικρό εκκλησάκι, ποτίστρα και δέντρα φάνταζε όαση. Στάση λοιπόν για μάσα, ξάπλα και αναμονή να περάσει λίγο η ώρα να μην καίει τόσο πολύ ο ήλιος. Όλα καλά και συνέχισα παίρνοντας τον δρόμο για Λιβαδερό όπου βγήκα στον κεντρικό Ελασσόνας-Κοζάνης. Έβαλα πλώρη για την Τ. Λ. του Αλιάκμονα όπου από μερικά σημεία του δρόμου η θέα ήταν απίστευτη. Επόμενη στάση Αιανή και μερικά χλμ έξω απ’ αυτήν διανυκτέρευση.
Το πρωί ο δρόμος συνεχίστηκε με βάση το πρόγραμμα και η συνεχόμενη κατηφοριά με έσπρωξε ταχύτατα στα Γρεβενά.

Από κει το ήξερα ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα κι επαληθεύτηκα.


Σαμαρίνα και δεν βιάστηκα καθόλου να την αποχωριστώ. Στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής έκανα στάση που λίγο ακόμα να καθόμουνα θα χαρακτηριζόταν κατάληψη. Σιγά σιγά λοιπόν, και πάλι με ανηφοριές αλλά και πιο ήπιες καταστάσεις, και αφού χρειάστηκα άλλες 2 ώρες έφτασα έξω από το σπίτι μου στην Σαμαρίνα, δοξάζοντας τα πόδια μου και ξεκουράζοντας τα για 2 συνεχόμενες μέρες.

Με λειωμένο κορμί έπειτα από 2h&10m ανηφόρα, έφτασα στην διασταύρωση για Σμίξη-

4 σχόλια:

Let είπε...

Εγω μου τα λεω...
Μπραβο μου μα καλά τι παλικάρι είμαι εγω; Τελικά πολύ με παω και πάλι μπραβο μου. Μην με ενοχλήσετε σήμερα θα με βγάλω έξω...

Viva La Bicycletta είπε...

Brovo sou lalaki kai kala tha kaneis na sou katseis sto melon...

Kalo moraki afto me ta kitrina...

miltous3 είπε...

Μπραβίσιμο και από μενα αλλά πως έφτασες μέχρι τύρναβο δε μας είπες...

Δοξάστε τα μπουτάκια σας και κλειδώστε τα bicy σας

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο αρκουδιαράκο! Είσαι πολύ άξιος και δεν υπάρχει κάμία αμφιβολία γι' αυτό. Εκείνο όμως που επίσης σε χαρακτηρίζει και δεν θα πρέπει να το αφήσεις ανεκμετάλλευτο είναι η ποιητική σου ανθηρότητα!!!Αυτό το : "Όταν ο ήλιος βγήκε για τα καλά σηκώθηκε και άρχισε την μορφή των ανθρώπων να κάνει υποψία σταφίδας, απ΄την ζέστη,...."με έκανε να γελάσω πολύ! Πάντα τέτοια και άλλα!!