Καλοκαιρινή Εκδρομή!!! Για πάντα... Μέρος 2ο

Η επόμενη μέρα βρίσκει πρωινή τετράδα μπαναρισμένη χορτάτη να κατηφορίζει για Μαρσεϊγ. Αφού μέσα στην πόλη το παίξαμε λίγο τουρίστες αρχίσαμε να νομίζουμε πως εγκαταλείπουμε τοι όμορφο αυτό λιμάνι για άλλες περιπέτειες. Κι όμως η έξοδός μας από την πόλη λίγο έλειψε να ζητήσει τα σκήπτρα από του Μεσολογγίου. 1:30 ώρα προσπαθούσαμε να βγούμε και να προσανατολιστούμε καθώς ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά, με χάλια οδική σήμανση και κανέναν αγγλομιλητή. Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν βγήκαμε και λίγο national (εθνική οδό) καταφέρνοντας να μπούμε και πάλι σε τροχιά Βαρκελώνη, παρόλο που στην σημερινή διαδρομή το τοπίο έμοιαζε λίγο με αυτό Ελευσίνα-Ασπρόπυργος. Κατά τα άλλα η σημερινή μέρα έκλεψε γενικά την παράσταση συνεχίζοντας να μας κάνει εκπλήξεις αφού για πρώτη φορά στα χρονικά της παγκόσμιας bicyπεριπέτειας, μας πήρε ο δρόμος και μας πέρασε απέναντι. Τώρα τι θα πεί αυτό; Εκεί που παέναμε χωρίς άγχη και άλλες σκοτούρες σε κάποιο σημείο του δρόμου, τελείωνε ο δρόμος όλος από τη άσφαλτο και το πεζοδρόμιο μέχρι τις γόπες και τους ωτοσποπατζήδες και την θέση του έπαιρνε ένα απέραντο και φαρδουλό ποτάμι. Κατά την διάρκεια που ψήναμε τα κεφάλια μας προσπαθώντας να λύσουμε την σπαζοκεφαλιά ‘Πως θα περάσουμε απέναντι;’ Απ’ τα μακριά, βλέπουμε μιαν άσφαλστρο να βγάζει καπνούς απ ένα φουγάρο και να μας πλησιάζει με όλα της τα καλούδια (διαχωριστικές γραμμές, γόπες , αμάξια). Ο γρίφος λύθηκε με την πρώτη σκέψη. Η άσφαλτος κολυμπάει και σαν καλό δελφίνι βοηθάει και τους ταλαίπωρους, που δεν ξέρουνε να κάνουν το ίδιο, να περάσουν απέναντι.

Με την βοήθεια του 3A δελφινιού, περάσαμε στην απέναντι όχθη αρχίζοντας να ψάχνουμε για, το μέρος. Στα τερτίπια της μέρας προσδόθηκε και το γεγονός ότι περιπετειώδης ήτανε και η εύρεση, του μέρους. Κι αφού δεν βλέπαμε πουθενά στον ορίζοντα πρόσφορο έδαφος, δοκιμάσαμε για πρώτη φορά την φιλοξενία των ντόπιων. Σε ένα τεράστιο αγρόκτημα, μέσο της παγκόσμιας γλώσσας της νοηματικής, ήρθαμε σε συνεννόηση με έναν κύριο που μας έδειξε ένα μέρος να την πέσουμε. Στο πέσιμο ώς γνωστών δεν είμαστε και ξεφτέρια, και ένας άλλος κύριος σε μια εξίσου παγκόσμια γλώσσα «τα γαλλικά» μας έδειξε να καταλάβουμε ότι δεν ήμασταν ευπρόσδεκτοι. Καταφέραμε τελικά να κοιμηθούμε σ’ενα αλσάκι δίπλα στον δρόμο παρέα με κάτι εκατομμύρια κουνούπια.

Από τις εντυπωσιακότερες ημέρες ομολογουμένως, με το κοντέρ να έχει φτάσει τα 860km.

Ξημερώνοντας η πρώτη του Ιούλη μας έβρισκε να παίρνουμε το πρωινό μας, και ορθώνοντας τον ήλιο στον ουρανό να έχουμε είδη κάνει 60km σε διάστημα 3 ωρών. Κάπου εκεί τα χαλάσαμε. Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και να βροντά. Ε η καλοκαιρινή μπορίτσα είχε δρομολογηθεί και μέσα σε δεύτερα έριχνε όχι μόνο καρέκλες αλλά ολόκληρο εργοστάσιο επιπλοποιείας. Φυσικά σε όλο το γεγονός αυτό παραμέναμε θεατές και όταν ο ουρανός άρχιζε να παίρνει την γνωστή γνώριμη γαλάζια μορφή του καβαλήσαμε και συνεχίσαμε. Για ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής νομίζαμε ότι είχαμε πάρει LSD.


Από δω, θάλασσα. Απο κει, θάλασσα. Λίγο πιο δω κι εκεί πιο πέρα, θάλασσα. «Ρε; Τι πήραμε για πρωινό;» «Μήπως είμαστε στο Δημαρχείο της Γλυφάδας που μετά από κάθε μπόρα βουλιάζει;» Τελικά ο ορθα σκεπτόμενος ποδηλάτης δεν παραπλανήθηκε περαιτέρω, αφού σύντομα καταλάβαμε ότι πρόκειται για ένα τεράστιο μα τεραστιόμορφο μέρος που μοιάζει με Δέλτα ποταμού, που έχει παντού ρυάκια(στο φάρδος της Κηφισίας) και λιμνούλες (όσο το Ψυχικό) είχε και φλαμίγκο. Αρκετά ήρεμα για σήμερα, σπάσαμε και την 1000άρα, έξω από το Sete σε ένα όμορφο μέρος με καλαμιές διανυκτρερεύσαμε.

Κάπου εδώ το πρωί της Δευτέρας 2 Ιούλη 2007 έγινε και αναπροσαρμογή του σχεδίου λόγω μηχανικού προβλήματος. Πρίν προλάβουμε το πρωί να ζεστάνουμε τις σελίτσες μας, το φρένο του Μιλτιάδη αποσύρεται και καθότι υδραυλικό, έπρεπε να βρούμε οπωσδήποτε ποδηλατάδικο.

Φάγαμε λοιπόν όλο το πρωινό αυτής της μέρας στην πόλη Beziers κάνοντας ψώνια και επισκευάζοντας το φρένο του Μίλτου. Έτσι τα πράγματα είχαν ως εξής. Πάμε Narbonne και παίρνουμε τραίνο για να πάμε την μέρα μπροστά που χάσαμε.

Κι όπως το λέω έγινε, το πήραμε το τραίνο την άλλη μέρα το πρωί που ‘ρθε αργοπορημένο. Και με αυτό τραβήξαμε μέχρι τα συνοράκια με την Ανδόρα που ειν’ ψηλά, ψηλά στα βουναλάκια. Από το L’Hospitalet που μας άφησε το τραίνο σε υψόμετρο 1400, βλέπαμε μόνο ανήφορο. Ήμασταν λοιπόν όπως το ονειρευόμασταν βαθιά χωμένοι στα Πυρηναία. Για να τα διαβούμε όμως έπρεπε να τα ανέβουμε έστω και τα μισά. Στα μισά της ανηφοριάς διαπεράσαμε και τα σύνορα με την Ανδόρα.

Κι άλλο ανέβασμα και δώστου ανηφόρα μέχρι το ψηλότερο σημείο της διαδρομής τα 2408m.

Χαρές πανηγύρια αγκαλιάσματα καθώς βρήκαμε τον Ανδρέα πάνω να μας περιμένει μιάμιση ώρα. Από το ψηλότερο σημείο μιας διαδρομής, όποιο δρόμο και να πάρεις ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΗΦΟΡΟ!!!(απόφθεγμα). Τσουλούσαμε μαγεμένοι από το φυσικό τοπίο και τα υπέροχα σαλέ, ρίξαμε και μια ματιά στην πρωτεύουσα του πριγκιπάτου και αράξαμε σε κάμπινγκ.

IΣΠΑΝΙΑ... λίγα χλμ αφότου είχαμε ξεκινήσει η μεγάλη ταμπέλα μας βοηθούσε να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι πλησιάζουμε στην Ισπανία. Και όντως καλά τα έλεγε σε λίγο μέτρα σύνορα. Μας κοιτάν καλά καλά και στέλνουν καταπάνω μας κάτι σκυλιά με μυριστικές διαθέσεις. Ύστερα μελετάνε τα χαρτιά μας, και μας αφήνουν να περάσουμε. Πολύ όμορφα τοπία παρέσυραν για λίγο το μυαλό μας στην πατρίδα μέχρι που μπήκαμε στην πρώτη πόλη για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα όταν μας σταμάτησαν μπάτσοι και μας την είπαν για τα κράνη που δεν είχαμε. Απο δω και από κει τους εξηγήσαμε ότι δεν ξέραμε ότι στην Ισπανία όταν πεταλάρεις είναι υποχρεωτικό να φοράς κράνος και ότι έχει πρόστιμο 120€ και υποσχεθήκαμε να αγοράσουμε κράνη μόλις μας αφήσουν. Από την υπόσχεση περάσαμε στην σκέψη. Από την σκέψη στην ψηφοφορία κι απο κει στην απόρριψη. Ετσι ακράνοτοι κι ελπίζοντας να μην πετύχουμε τους ίδιους κ.κ. αστυφύκουλακες, συνεχίσαμε το ταξιδάκι μας που κέρδιζε ολοένα και περισσότερο έδαφος για το ομορφότερο τοπίο της εκδρομής με έναν ουρανό να προσθέτει σύννεφα μαγείας και ποτάμια με λίμνες να βάζουν τρίποντα. Ελα όμως που μας πήρε βράδυ κι ήμασταν στα χαμένα, καθυστερήσαμε εξαιτίας του bicycle-repairman που έκανε έκανε 2-3 προσπάθειες να φτιάξει το λάστιχο του Μιλτιάδη.

Οποιος την νύχτα περπατεί....... ακολουθεί την τύχη του, εμείς πάντως την πέσαμε σε κάτι χωράφια και κοιμηθήκαμε μια χαρά.

Τώρα η Barca ήτανε πιο κοντά από ποτέ. Κοντά στα 100km και μας περίμενε υπομονετικά όλες αυτές τις μέρες. Συνεχίσαμε ακάθεκτοι και ψιλοχαζεύοντας το τοπιό. Δεν ήταν και τίποτα το ιδιαίτερο κάτι πελώρια βράχια, που έμοιαζαν με μορφές ανθρώπων, ακροβατούσαν από τις κορυφές των διπλανών βουνών, έχοντας την δυνατότητα να τα επισκεφτείς με τελεφερικ. Όσο πλησιάζαμε την Βάρκα τόσο πλησίαζε και το βραδάκι, και έχοντας πάρει το μάθημά μας από τις πρώτες κιόλας μέρες στην Genova, κοιμηθήκαμε κι άλλο ένα βράδυ μακριά από την Πρωτεύουσα της Καταλανίας.

Επίλογος. Παρασκευή 6 Ιουλίου και έπειτα από 14 ημέρες πεταλαρίσματος, έχοντας στην γάμπα 1450km φτάσαμε στην Βαρκελώνη.

Εδώ η εξιστόρηση εδώ σταματάει 4 ημέρες χωρίς πετάλι στην Βαρκελώνη είναι ακατάλληλη δια ανηλίκους.