DH Υμητός

Λουτράκι 25-11-2007

Να ήμαστε λοιπόν, με μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα μας εκδρομή.Δεν υπάρχουν βρομόλογα, ρεψίματα, σφυρίγματα στα αμάξια με γκομενάκια και τέτοια. Σ’αυτή την εκδρομούλα κρατήθηκε ένα επίπεδο μόνο και μόνο διότι για πρώτη φορά στα χρονικά της ποδηλατοταξιδευτικής μας παρέας υπήρχε κι ένα κορίτσι, η Νάνσυ.

Δεν θα αναφέρω περισσότερα δια το πως, που τι και γιατί. Αυτά κατά πως δείχνουν τα πράγματα θα έρθουν με τον καιρό.

Το stoty όλο είναι ότι την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007 έξω από το Καζίνο Λουτρακίου, 2 ποδήλατα με δυό, ε... να πως το λένε τώρα; με έναν παπάρα και μια δεσποινίς, ξεκινούσαν τουρτουρίζοντας και κροταλίζοντας τα δόντια προσπαθώντας κα υπερνικήσουν το πρωινό κρύο. Πεταλάροντας παραλιακά τον πεζόδρομο περάσαμε τις in άδειες καφετερίες(πρωί πρωί τώρα;) και βγήκαμε στην άσφαλστρο ανηφορίζοντας, βάζοντας πλώρη την Λίμνη Βουλιαγμένης.

Το ψυχρό πρωινό αεράκι, με την σταδιακή και παρατεταμένη προσπάθεια να αναστρέψουμε τον νόμο της βαρύτητας, να μας πάρει και μια φορά η ανηφόρα, μετατράπηκε σε χείμαρρους ιδρώτα στην μασχάλη ποτάμια στο μέτωπο και στάλες απ τη μύτη. Τα σουπερ ντουπερ αντιανεμικά και αδιάβροχα μπουφάν μας μπήκαν βαθειά μέσα στις τσάντες και η ανηφοριά λιγότερο υγρή, μας οδήγησε στην Περαχώρα. Από κει με ευνοϊκές-συνοπτικές διαδικασίες (ίσιωμα-κατηφόρα)φτάσαμε στην λίμνη Βουλιαγμένη. Φαντάσου ένα διαβήτη να χαράζει τον τέλειο κύκλο και το έδαφος να χάνεται αφήνοντας την θέση του στο νερό. Κάπως έτσι περιγράφεται η θέα της λίμνης που έχει ένα πολύ μικρό πέρασμα επικοινωνώντας με την θάλασσα. Λίγο παρακάτω από την λίμνη ήταν κι φάρος και κάτι αρχαία (που ξέφυγαν του Ζαχόπουλου), (θα γινόταν πανέμορφο αναψυκτήριο) το Ηραίον. Αφού χαζέψαμε λίγο τους ψαράδες ατενίζοντας το Ορ. Ελικιώνα προς Βορρά και τα πρώτα βουνά της Πελοποννήσου (κατά προσέγγιση Ζήρεια και Χελμό) προς Νότο, αναχωρήσαμε με σκοπό αφού προσπεράσουμε την κατηφόρα που είχαμε κατέβει προηγουμένως, να περάσουμε από την πίσω πλευρά των Γερανείων και να βρεθούμε στον κόλπο των Αλκυονίδων.

Έτσι κι έγινε εύκολα γρήγορα απλά κι ευχάριστα. Από τους χωματόδρομους μέσα στο δάσος στην πίσω πλέον πλευρά του βουνού, είχαμε την υπέροχη θέα των Αλκυονίδων νήσων, σε όλη την υπόλοιπη κατηφορική διαδρομή μέχρι τα Στραβά, Αγ. Σωτηρία και Σχοίνο.

Η εκπληξή, αντικρίζοντας την ανηφόρα που θα μας πέρναγε πάλι από την άλλη μεριά των Γερανείων δεν ήταν μεγάλη, μια τέτοια κίνηση περιμέναμε. Εμπρός εμπρός καλή μου πρώτη κι άιντε πάλι να παίρνει φωτιά η γάμπα. Ιδρώτας, στάσεις, φαί, διαλογισμός (μήπως είμαι μαζόχα;), μέχρι Πίσια. Μετά όλα περασμένα ξεχασμένα όλα καλά κατηφορίζοντας για Περαχώρα, και ξανακατεβαίνοντας για Λουτάκι.

Τα 80 km στο σύνολο μας φάνηκαν και πολλά και λίγα, μα πάνω απ όλα υπέροχα κι ευχάριστα.