3 Νοεμβρίου 2014

Σαμαρίνα - Κέρκυρα Day 1


Χάρτης Day 1 
Στης Γκαμήλας την καμπούρα

Διθυραμβική εκδρομή εκτελέστηκε τούτο το καλοκαίρι
Από την κοψιδοκαπνησμένη πλατεία, της Σαμαρίνας, του χωριού που διεκδικεί τον τίτλο του υψομετρικά ψηλότερου στα Βαλκάνια, έβαλα πλώρη για το νησί των Φαιάκων.
Η διαδρομή σχεδιάσηκε με σκοπό να περάσω απο σημεία οπου δεν είχα ξαναβρεθεί. Να γεμίσω με καινούργιες εμπειρίες και εικόνες.
Η κα Ρίζου ήταν αυτή που με αποθανάτισε πριν από την έναρξη του εγχειρήματος και που μου κούνησε το μαντήλι κατηφορίζοντας για την πλατεία.
Προσπέρασα τα ανοιχτά στόματα και κουνιστά κεφάλια της πλατείας και χώθηκα στο δάσος, και τον μοναδικό χωματόδρομο της εκδρομής. Ο δρόμος μέχρι το Δίστρατο προσπερνάει την καταραμένη κοιλάδα "Βάλια Κίρνα", που δυστυχώς ένα κομμάτι έχει καεί σχετικά πρόσφατα.




Ανηφορήζοντας από Διστρατο για Άρματα και Πάδες η επιβλητική κορυφή της Αστράκας δέσποζε αριστερά μου,


Το Δίστρατο πίσω μου


με τα δύο αυτά χωριά να κλέβουν τις ματιές μου, εξαιτίας της προσπάθειας που έχουν κάνει οι κάτοικοί τους, να τα διατηρήσουν όμορφα και περιποιημένα.

Στο Παλιοσέλι έκανα βουτιά υψομετρική, έφτασα στον Αωό και από εκεί άρχισε το ανέβασμα. 9km με 500m υψομετρική, ήταν της Γκαμήλας η καμπούρα περνώντας μέσα από τα χωριά Ηλιοχώρι, Βρυσοχώρι. Στην περιοχή Γυφτόκαμπος έχει στηθεί ένα Σαρακατσάνικο χωριό για να ξυπνάνε οι μνήμες των μεγαλυτέρων και να γεμίζουν γνώσεις οι νεότεροι. Ένα κομμάτι ιστορίας μνήμης και θαυμασμού.
Το παλιό πέτρινο γιοφύρι που περνούσαν τον Αωό

Άρχισε και ο κατήφορος. Στην διαδρομή μου προς το Τσεπέλοβο, η συναυλία ήταν Rock. Αιώνες έχουν περάσει και έχουν αφήσει το στίγμα τους, έχουν σμιλέψει, έχουν χαράξει και έχουν διαβρώσει την πέτρα σχηματίζοντας εντυπωσιακά φυσικά τοπία σε αυτή την πλευρά του βουνού, παροτρύνοντας τον άνθρωπο να κάνει το ίδιο. Με μοναδικό εργαλείο το καλέμι και το σφυρί, κοτρόνες έγιναν έργα τέχνης στα χέρια των μαστόρων των Ζαγοροχωρίων. 
Ένα από τα πολλά και το γιοφύρι του Νούτσου στο τέλος της κατηφοριάς.





Στο βάθος το γιοφύρι του Νούτσου



















Ολόκληρη η ελληνική γη είναι μια ταλαιπωρημένη περιοχή γεμάτη αναμνήσεις. Αναμνήσεις που σβήνουν με την πάροδο των χρόνων. Μόνοι σταθεροί πυλώνες της ιστορίας τα μνημεία, που μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν με αυταπάρνηση, που θυσιάστηκαν, που έκαναν το σωστό, που βοήθησαν τον συνάνθρωπο. Πολλά βρήκα στον δρόμο μου, μέσα σε αυτά ο συχωριανός Μακεδονομάχος Καπταν Αρκούδας.

Το γιοφύρι του Καπταν Αρκούδα















Άλλη μία πολύ συγκινητική περίπτωση.
Με αυτά και μ΄αυτά τελείωσε το βουνό. Έφτασα έξω από τα Ιωάννινα και έκοψα δρόμο μέσα από τα χωριά για να βρεθώ στην παλιά εθνική προς Ηγουμενίτσα. Εύκολα χιλιόμετρα μέχρι Βουτσαρά, όπου και κατασκήνωσα, βάζοντας τέλος σε μια γεμάτη μέρα.




2 Νοεμβρίου 2014

Σαμαρίνα - Κέρκυρα Day 2

Χάρτης Day 2

Μια ανάσα από τα σύνορα, χωρίς ανάσα.


That was nice........σκέφτηκα, πακετάρισα κι έφυγα ακολουθώντας την Π.Ε.Ο. Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας μέχρι Βροσίνα.


Στο σημείο αυτό άφησα τον κεντρικό δρόμο πέρασα έστριψα δεξιά και πέρασα πάνω από τον ποταμό Καλαμά. Παρέα του για μερικά χιλιόμετρα κι αρχίσαμε τον ανήροφο.  





Ένα παράξενο πράγμα αντιμετωπίζω πολύ συχνά στα βουνά, λες και όλοι οι δρόμοι πρέπει να ανεβαίνουν το βουνό κάθετα, να το διασχίζουν παράλληλα, και να το κατεβαίνουν πάλι κάθετα.          Όσο εύκολα και γρήγορα γράφεται αυτή η ιδιαιτερότητα τόσο αργά και βασανιστηκά κατορθώνεται, τουλάχιστον το πρώτο κομμάτι, το κομμάτι της διαδρομής δηλαδή, που με έφερε μια ανάσα από τα σύνορα, χωρίς ανάσα.

Τέρμα ανηφόρα, στην πλατεία του Λιά, έκανα στάση για τοστ και καφέ. Ήξερα πως για σήμερα δεν είχα πολλά χιλιόμετρα να κάνω και ήμουνα πολύ χαλαρός, εφόσον έφυγε και το πιο δύσκολο κομμάτι.






Παρόλαυτα, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, δεν έκανα μια μικρή παράκαμψη να επισκεφτώ το κεφαλοχώρι τον Τσαμαντά και γλίστρησα στην κατηφόρα, στην κατηφόρα και στην κατηφόρα όπου προσπερνούσα γρήγορα όλα τα μικρά χωριά που έβρισκα.

Βρέθηκα πολύ γρήγορα στην Π.Ε.Ο. κι έβαλα πλώρη για Φιλιάτες. Είχα φτάσει πλέον πολύ κοντά και πολύ σύντομα στο τέλος της διαδρομής. Απήχα καμιά 25 χλμ από το πλοίο που θα με μετέφερε στο νησί των Φαιάκων και είχα και 2-3 ώρες μέχρι τον απόπλου. Έστι έκατσα για ακόμα ένα καφεδάκι στην πλατεία.
Όταν μερικές ώρες μετά πάνω στο πλοίο και αφού το ποδηλατικό ταξίδι είχε ουσιαστικά ολοκληρωθεί, παρατήρησα ένα αυτοκόλλητο σε κάποιο σημείο στο κατάστρωμα που ταίριαξε γάντι.