ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ 28-30_7_2006

Στα πάτρια εδάφη λοιπόν...

Το πρόγραμμα έλεγε Βάλια Κάλντα.

Το ρόμπολο η οξυά και η λευκόδερμη πεύκη έχουν κάνει κατάληψη στην Βόρεια Πίνδο και το αποτέλεσμα είναι ανεπανάληπτο. Χαμένη λοιπόν στην αγκαλιά της φύσης, βρίσκαμε ενίοτε και δρόμο λιγότερο ανηφορικό μέχρι την διασταύρωση "Σαλατούρα του Παπαγιάννη» όπου άρχισε μια ψιλοκατηφοριά η οποία μας οδήγησε σε ενα πολύ μεγάλο λιβάδι με πόσιμο νερό και μερικούς σκηνίτες.
Αριστερά Μηλιά, δεξια Περιβόλι και Αρκουδόρεμα. Αποφασίσαμε λοιπόν να στρατοπεδεύσουμε στο αρκουδόρεμα.

Έχοντας συνεχώς το ρέμα παρέα φτάσαμε στο σημείο που θα στήναμε. Στο αρκουδόρεμα από το οποίο ξεκινάει ένα μονοπάτι για Βοβούσα και Λίμνες Φλέγγα.

Τακτοποιηθήκαμε, φάγαμε, χαλαρώσαμε και έχοντας περίσσεια όρεξη για κουβάλημα διοργανώσαμε downhill event στη διπλανή πλαγιά. Ετσι γιατι οταν κάθεσαι κουρασμένος δίπλα στη φωτια το βράδυ είναι καλύτερα.

Οι λίμνες Φλέγγα ήταν ο προορισμός της επόμενης μέρας. Μια πεζοπορία του 2ωρου στην οποία παραμονεύει ο κίνδυνος των κεραυνών αν ο καιρός είναι λίγο συννεφιασμένος.

Εμείς όμως σαν original bicyδες και hardcorαδες αποφασίσαμε να πάρουμε και τα bike μαζί μας.

Όλα στην αρχή καλά (σπρώξιμο σπρώξιμο και λίγο ακόμα σπρώξιμο, μαζί με το σπρώξιμο), αλλά μετά το μονοπάτι μετατράπηκε σε βραχώδες και δύσβατο κι ούτε εμείς καλά καλά δεν μπορούσαμε να το διαβούμε. Εστι, καμουφλάραμε τα bicy αρχίσαμε το απλό περπάτημα.

Ανεβαίνοντας υψομετρικά το ρόμπολο ήταν αυτό που σποραδικά εκανε την εμφανισή του αφού ο πληθυσμός εκει πάνω, εχει αποδεκατιστεί από την μανία των κεραυνών.

Από την κορυφή Φλέγγα (2159) δέσποζε κάπου εκεί μακριά η τεχνητή λίμνη Αωού και φυσικά οι λίμνες Φλέγγα με τα πανέμορφα δρακουλάκια τους. Τα δρακουλάκια τα οποία καθε άλλο παρά φιλόξενα ήταν, στην θέα της βρομερής πατούσας στο νερό της λίμνης εκαναν επίθεση, την ώρα που απολαμβάναμε το κλασικό σαντουιτσάκι (γαλοπούλα, τυρί, ντομάτα), και αναχαίτισαν το ύπουλο βρομογόνο όπλο.

Η επιστροφή ήταν όλα τα λεφτά. Όταν βρήκαμε κάπου εκεί

θαμμένα τα "εργαλεία" άρχισε το παιχνιδι αποφύγετε τα δένδρα, προσοχή στους βράχους, ουπς!!! εδώ γλιστράει και η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινα στο κατηφορικό μονοπάτι που πρόσφερε μεγάλη ταχύτητα.

Στο τέλος της κατηφοριάς και αφού ο ιδρώτας ετρεχε σαν ποτάμι τρέξαμε κι εμείς στο ποτάμι και βουτήξαμε σε κατι βάθρες (παγωμένο νεράκι, τσίτωσε δερματάκι).

Καθαροί και μυροδάτοι ετοιμάσαμε τα πραγματά μας και πήραμε το δρόμο της επιστοφής. Που όταν φεύγεις από ένα τέτοιο μέρος εύχεσαι να κρατήσει λίγο ακόμα (παρά τον ανήροφο).

Την Παρασκευή 28_7 φτάσαμε αργά το απόγευμα στην Μηλιά και κατασκηνώσαμε λίγο μέσα στο βουνό. Το επόμενο πρωί αφήσαμε το αμάξι στην Μηλιά και κινήσαμε προς το χωριό Καστανιά, από όπου 2,5χμ πριν το χωριό χωθήκαμε αριστερά στην χωμάτινη ανηφόρα, που σιγά σιγά μας οδηγούσε σε ένα από τα ομορφότερα δάση στον εθνικό δρυμό της Βάλια Κάλντα.