Όλυμπος by bicycletta 17-18_09_2006

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ξεκούραστη εκδρομούλα που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, βασικά δεν είναι και εύκολο να την αποκαλέσεις και εκδρομούλα αφού ο χρόνος ανάβασης της διαδρομής ακουμπά τις 7:μισή ώρες σπρώχνοντας και το κατέβασμα μόλις 3: παρά καβάλα.

Ξέροντας την διαδρομή είναι αρκετά δύσκολο να σε φανταστείς να κατεβαίνεις το μονοπάτι πάνω στο bicy ναι μεν λόγω της αρκετά έως πολύ βραχώδη γεωλογίας του, αλλά κυρίως γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα είχες ποτέ κάτι να καβαλήσεις για το κατέβασμα εκτός από κανένα γάιδαρο, καλάμι, πέτρα, σβέρκο ή ακόμη και ποδήλατο αν στο πετούσε ο Δίας ή κάποιος καλός άνθρωπος με τη βοήθεια του απίθανου τηλεμεταφορικού μέσου που επινόησαν εδώ και καιρό κάμποσοι φαντασιόπληκτοι.

Ξεχνώντας όλη την κούραση, τον μυρωδάτο ιδρώτα, το καψαλισμένο λίπος, τα χαμένα γραμμάρια, τις τρίχες που χαθήκανε στο μονοπάτι και προπαντός τον χρόνο που δαπανήθηκε ως το μεγαλοπρεπές “οροπέδιο των μουσών”, η ανάβαση αποτέλεσε το πιο όμορφο κομμάτι του διημέρου.

Παρά ταύτα με τα πολλά απολαμβάνοντας το φαγητό του καταφυγίου μέσα σε πλήθος ορειβατών και συλλόγων βρέθηκε ένα κρεβατάκι και για μας τα ταλαίπωρα dowhillακια. Πρωί πρωί με τα κοκόρια αρματωθήκαμε με τα προστατευτικά μας και αρχίσαμε να προσπαθούμε να το πάρουμε απόφαση. Κάπου κάπου κάτι ματιες διαπερνούσαν το νού μας λέγοντας "καλά τι πα να κα αυτά τα χα.." αλλά εμείς ήμασταν αποφασισμένοι...
Από το καταφύγιο ξεκινήσαμε και αφού κέρασα μια ως επί το πλείστον πολύ εντυπωσιακή τούμπα όλων τον ορειβατικό κόσμο, ξεκίνησε το συναρπαστικό κατηφόρισμα. Η αλήθεια είναι ότι τα απολαυστικότερα κομμάτια της διαδρομής ήταν το ένα στη αρχή και το άλλο στο τέλος της διαδρομής . Όλη η υπόλοιπη κατηφοριά είχε πολύ ξύλο.

Κοτρώνες, βράχια, πέτρες ήταν τα εμπόδια που κατά κόρον αποφεύγαμε, όπως επίσης οι ρίζες από τα δένδρα και το σαθρό έδαφος. Ακόμα είχαμε το νου μας για τους μουλαράδες που προμηθεύουν τα καταφύγια με τρόφιμα κτλ, γιατί τα ζα δεν είχαν ξαναδεί ποδήλατο και αφηνιάζανε.

Χωρίς να πω ότι το κατά ευχαριστηθήκαμε, φτάσαμε τουλάχιστον σόι στο τέρμα με το χαμόγελο του πιτσιρικά που ξέρει ότι έχει κάνει κάτι χαζό αλλά γούσταρε.