Λίμνη Πλαστήρα

Και επειδή καμια φορά τα λόγια είναι φτώχεια,
και οι εικόνες χίλιες λέξεις,

Ας μιλήσουν οι εικόνες λοιπόν,

κι ας μας ξεναγήσουν στην Λίμνη Πλαστήρα ένα μαγευτικό Σαββάτο του Φλεβάρη.

Ε Ε ΄Ερχεται !!!!!!!!!!!!.......

Τ.Λ. Μόρνου 10-11_03_2007

ΧΑΛΙΑ!!!

Πως σκατά μας ήρθε να ξεκουβαληθούμε από τα ωραία σπιτάκια μας και να διαολοσταλθούμε στην Παύλιανη, Παρασκευηάτικα, δεν... Απερισκεψίες.Το λοιπόν να'μαστε εκεί Παρασκευή βράδυ να πίνουμε δίπλα στην φωτίτσα μας και την σκηνούλα μας, τσάι με κονιάκ, τινάζοντας κάπου τόσο την υγρασία από τα μούσια, μαλλιά ότι καλό έχει ο καθένας.

Σάββατο πρωί φορτώ τα ποδηλατάκια μας και βουρ στην ομίχλη. Από την Παύλιανη αναχώρηση με τις ευλογίες του παππούλη που πουλάει τα φρούτα και λαχανικά του στον δρόμο βάλαμε πλώρη για την Τ.Λ. του Μόρνου. Ομίχλη και χαμηλή θερμοκρασία μας έκαναν παρέα για 15 περίπου χλμ μέχρι την διασταύρωση που αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για το χωριό Στρόμη. Η ομίχλη κατηφορίζοντας διαλύθηκε αλλά το κρύο παρέμεινε και τα σύννεφα από πάνω μας τώρα που και που προσπαθούσαν να μας τρομάξουν στην ιδέα μιας μπόρας. Από την Στρόμη κατηφορίζοντας συνεχώς άλλα 7χλμ μέχρι το χωριό Συκιά διασχίζαμε το φαράγγι μεταξύ Βαρδουσίων και Γκιώνας. Το χωριό Συκιά παρετιπτόντως βρίσκεται σ΄ ένα σημείο Απίστευτο. Ψηλά θεόρατα βράχια καλύπτουν την πλάτη του, ρυάκι βρέχει τα πόδια του, δάσος στα δεξιά του και τα Βαρδούσια μπροστά του.

Και από Συκιά μέχρι Λευκαδίτι μέσα στο φαράγγι Bicyζαμε με τα παιχνίδια του αέρα που πότε μας αποκάλυπτε τις κορυφές και πότε τις έκρυβε με σύννεφα. Ούτε μια στιγμή δεν μας άφησε το τοπίο να σκεφτούμε ότι το υπερθέαμα μπορεί να τελειώσει αφού ο ποταμός Μόρνος έκανε την εμφάνισή του σε πολλά τμήματα του δρόμου οδηγώντας μας στον προορισμό μας, που λίγο μετά το Λευκαδιτι, αποκαλύφτηκε. Η Τεχνητή Λίμνη Μόρνου. Τεράστια επιβλητική πολλές φορές μας ξεγέλασε νομίζοντας πως οι ακτές τις είναι παραλία.

Μ'αυτά και μ'αυτά περάσαμε το κεφαλοχώρι σε αυτά τα μέρη Λιδορίκι και άρχισε η ώρα του ψαξίματος χωραφιού για μεζονέτα με θέα την λίμνη. Ελα μου ντε που εκεί λυσομανούσε ο άνεμος και από την μια ο γκρέμουλος μπλουμ στο νερό και από την άλλη βράχια κοτρώνια. Πετάλι λοιπόν μέχρι την διαστάυρωση για Λεύκα, μετά Δωρικό και κει λίγο πριν το φράγμα κάτω από τον Αβορο βρήκαμε μια ευκαιρία μούρλια. Οικόπεδα με θέα, όχι ψέματα. Πήραμε κι εμεις ένα τεμάχιο το στήσαμε σκηνούλα, φάγαμε και ....και κάπου εκεί εντελώς ξαφνικά τελείωσαν τα πάντα. Νάνι από τις 7 μέχρι την άλλη μέρα.

Δεν είναι πολύ απλό να πούμε me και Αλέκος “ά ok ο μικρός μας πάτησε για τα καλά στο πετάλι αλλά δε πειράζει την άλλη φορά θα του δείξουμε του κλανιάρι” και ο βασικότατος λόγος είναι ότι δε θα του δείξουμε, έτσι απλά και όμορφα… Τες πά θα κυλίσει ο τροχός και θα μάθει… Με λίγα λόγια το όμορφο πρωινό τις Κυριακής, και αφού ο αέρας δε κατάφερε να μας ρίξει στο νερό με τα μπαγκάζια, απολυθήκαμε για τον δύσκολο δρόμο το γυρισμού.

Περνώντας το φράγμα πιάσαμε την βόρεια ακτή η οποία είχε και αρκετή ανηφόρα. Με την “βοήθεια” του κόντρα ανέμου όλα πήγαν όπως έπρεπε… δηλαδή κλείσαμε τον κύκλο της λίμνης και ακολουθήσαμε την ανηφορική πορεία προς την Παύλιανη. Αξιοσημείωτο είναι το ότι ένα κομμάτι της διαδρομής είχε ντυθεί στα λευκά όπως θα έλεγε κάποιος μαλακ.. παρουσιαστής στο δελτίο ειδήσεων του “REGA” και γω.

Με αυτά και αυτά μία ακόμη εκδρομή έκλεισε επιτυχώς αφήνοντας πίσω εμπειρίες, καμένες φλάντζες, αναμνήσεις, χρησιμοποιημένα κωλόχαρτα και αρκετές εδαφοφωτογραφίες. Ελπίζουμε πάντα να είμαστε καλά να μας χαίρεστε!?! Π@ντ@ τέτοια!!!

Η διαδρομή στο bikely

Όλυμπος by bicycletta 17-18_09_2006

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ξεκούραστη εκδρομούλα που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, βασικά δεν είναι και εύκολο να την αποκαλέσεις και εκδρομούλα αφού ο χρόνος ανάβασης της διαδρομής ακουμπά τις 7:μισή ώρες σπρώχνοντας και το κατέβασμα μόλις 3: παρά καβάλα.

Ξέροντας την διαδρομή είναι αρκετά δύσκολο να σε φανταστείς να κατεβαίνεις το μονοπάτι πάνω στο bicy ναι μεν λόγω της αρκετά έως πολύ βραχώδη γεωλογίας του, αλλά κυρίως γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα είχες ποτέ κάτι να καβαλήσεις για το κατέβασμα εκτός από κανένα γάιδαρο, καλάμι, πέτρα, σβέρκο ή ακόμη και ποδήλατο αν στο πετούσε ο Δίας ή κάποιος καλός άνθρωπος με τη βοήθεια του απίθανου τηλεμεταφορικού μέσου που επινόησαν εδώ και καιρό κάμποσοι φαντασιόπληκτοι.

Ξεχνώντας όλη την κούραση, τον μυρωδάτο ιδρώτα, το καψαλισμένο λίπος, τα χαμένα γραμμάρια, τις τρίχες που χαθήκανε στο μονοπάτι και προπαντός τον χρόνο που δαπανήθηκε ως το μεγαλοπρεπές “οροπέδιο των μουσών”, η ανάβαση αποτέλεσε το πιο όμορφο κομμάτι του διημέρου.

Παρά ταύτα με τα πολλά απολαμβάνοντας το φαγητό του καταφυγίου μέσα σε πλήθος ορειβατών και συλλόγων βρέθηκε ένα κρεβατάκι και για μας τα ταλαίπωρα dowhillακια. Πρωί πρωί με τα κοκόρια αρματωθήκαμε με τα προστατευτικά μας και αρχίσαμε να προσπαθούμε να το πάρουμε απόφαση. Κάπου κάπου κάτι ματιες διαπερνούσαν το νού μας λέγοντας "καλά τι πα να κα αυτά τα χα.." αλλά εμείς ήμασταν αποφασισμένοι...
Από το καταφύγιο ξεκινήσαμε και αφού κέρασα μια ως επί το πλείστον πολύ εντυπωσιακή τούμπα όλων τον ορειβατικό κόσμο, ξεκίνησε το συναρπαστικό κατηφόρισμα. Η αλήθεια είναι ότι τα απολαυστικότερα κομμάτια της διαδρομής ήταν το ένα στη αρχή και το άλλο στο τέλος της διαδρομής . Όλη η υπόλοιπη κατηφοριά είχε πολύ ξύλο.

Κοτρώνες, βράχια, πέτρες ήταν τα εμπόδια που κατά κόρον αποφεύγαμε, όπως επίσης οι ρίζες από τα δένδρα και το σαθρό έδαφος. Ακόμα είχαμε το νου μας για τους μουλαράδες που προμηθεύουν τα καταφύγια με τρόφιμα κτλ, γιατί τα ζα δεν είχαν ξαναδεί ποδήλατο και αφηνιάζανε.

Χωρίς να πω ότι το κατά ευχαριστηθήκαμε, φτάσαμε τουλάχιστον σόι στο τέρμα με το χαμόγελο του πιτσιρικά που ξέρει ότι έχει κάνει κάτι χαζό αλλά γούσταρε.