Παρασκευή βράδυ και ο Δομοκός με τας όλας τας τιμάς μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες. Ήτανε που ήτανε περασμένη η ώρα, δεν υπήρξε χρονοτριβή και ο υπνόσακος σκέπασε τα πτώματά μας. 
Το Σάββατο με τα άγρια χαράματα φάγαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.
Όλος περιέργως η διαδρομή φρέσκια μόλις λίγων ωρών, αλλά για ακόμα μια φορά δεν μας απογοήτευσε. Πεταλάρωντας για λίγα χλμ στην
πεδιάδα που άφησε φεύγοντας η Λίμνη Ξυνιάς, άρχισαν τα δύσκολα αφού είχαμε μπει στον χωματόδρομο της μόλις 2 χρόνων τεχνητής λίμνης Σμόκοβου.
πεδιάδα που άφησε φεύγοντας η Λίμνη Ξυνιάς, άρχισαν τα δύσκολα αφού είχαμε μπει στον χωματόδρομο της μόλις 2 χρόνων τεχνητής λίμνης Σμόκοβου.
Όχι μόνο ο ανελέητος και καυτερός ήλιος αλλά και η απότομη ατελείωτη ανηφοριά μας έφεραν στο χείλος της λιποθυμισμένης ηλίασης.
Μετά από λίτρα νερό στα κορμιά μας συνεχίσαμε και μετά το τέλος του ανηφορικού χωματόδρομου,αλλά δεν μας άφησε να χαρούμε γιατί η ανηφοριά σε συνάρτηση με τον ψήστη ήλιο είχαν αποτέλεσμα ξεθέωση. 
Παρόλ’ αυτά σαν σηκώναμε το κεφάλι και παίρναμε μάτι το τοπίο όσο πλησιάζαμε από την Ρεντίνα στα Φουρνά τόσο χανόμασταν σε πυκνό και πανέμορφο δάσος.
Στα Φουρνά που λες ευρέθη το γιατρικό για την ηλίαση. 3 coces coles απανωτές και σε αναπληρώνουν απ’ τα χαμένα υγρά. 
Το πειραματόζωο ήταν ο Πίσπις και εφόσον ζει ακόμα, σύντομα το φάρμακο θα κυκλοφορήσει και στην αγορά. Κάπου εκεί λίγο μετά τις coces ευχάριστες κατηφόρες μας συνόδευσαν μέχρι το Παλαιόκαστρο όπου καθώς ψάχναμε σπιτάκι ο κος Χρήστος μας περιμάζεψε, μας πήγε σ’ ένα κιόσκι δίπλα στο ποτάμι και γενικά ξηγήθηκε. Από δω και πέρα πλέον κλασικά πράγματα φαί τραγούδι και ύπνος. Στην εκδρομή αυτή ξεσκονίστηκαν και οι αιώρες απ’ τα πέρυσι.
Το πειραματόζωο ήταν ο Πίσπις και εφόσον ζει ακόμα, σύντομα το φάρμακο θα κυκλοφορήσει και στην αγορά. Κάπου εκεί λίγο μετά τις coces ευχάριστες κατηφόρες μας συνόδευσαν μέχρι το Παλαιόκαστρο όπου καθώς ψάχναμε σπιτάκι ο κος Χρήστος μας περιμάζεψε, μας πήγε σ’ ένα κιόσκι δίπλα στο ποτάμι και γενικά ξηγήθηκε. Από δω και πέρα πλέον κλασικά πράγματα φαί τραγούδι και ύπνος. Στην εκδρομή αυτή ξεσκονίστηκαν και οι αιώρες απ’ τα πέρυσι.
Η φωνή του κου Χρήστου σαν κελάιδισμα αηδονιού (ξυπνήστε γομάρια) μας επανέφερε στην πολύ πρωινή πραγματικότητα την επόμενη. Κέρασμα καφές τυπικούρες χαιρετούρες κι αναχώρηση after breakfast.
Σήμερα τα πράγματα σαφώς πανευκολότερα. Ευθεία ευθεία στον κεντρικό πλέον δρόμο που από Λαμία φτάνει Καρπενήσι και το αντίστροφο. Προσπερνώντας τα κλασικά Κυριακάτικα γεμάτα από παππούδες καφενεία δίπλα στον δρόμο έφτασε η ώρα να πάρουμε τον π.....ανήφορο για Τρίλοφο. Μια ιστορία βγαλμένη απ΄ τα χθεσινά. Και δώστου ο ήλιος να μαστιγώνει και βάλε εμείς πετάλι, ζάλη και ιδρώτα στη μασχάλη.
Σήμερα τα πράγματα σαφώς πανευκολότερα. Ευθεία ευθεία στον κεντρικό πλέον δρόμο που από Λαμία φτάνει Καρπενήσι και το αντίστροφο. Προσπερνώντας τα κλασικά Κυριακάτικα γεμάτα από παππούδες καφενεία δίπλα στον δρόμο έφτασε η ώρα να πάρουμε τον π.....ανήφορο για Τρίλοφο. Μια ιστορία βγαλμένη απ΄ τα χθεσινά. Και δώστου ο ήλιος να μαστιγώνει και βάλε εμείς πετάλι, ζάλη και ιδρώτα στη μασχάλη.
Απ το Τρίλοφο πάντως και μετά, μια κατηφορίτσα μας οδήγησε και
πάλι στην αποξηραμένη λίμνη Ξυνιάς απ΄ την μεριά της Ξυνιάδας όπου η ευθεία συνοδεία μας πήγε ως τον Δομοκό για να τελεστεί η λειτουργία λήξης άλλης μιας ανεπανάληπτιας περιήγησης.- 
