Στα πάτρια εδάφη λοιπόν...
Αριστερά Μηλιά, δεξια Περιβόλι και Αρκουδόρεμα. Αποφασίσαμε λοιπόν να στρατοπεδεύσουμε στο αρκουδόρεμα.
Οι λίμνες Φλέγγα ήταν ο προορισμός της επόμενης μέρας. Μια πεζοπορία του 2ωρου στην οποία παραμονεύει ο κίνδυνος των κεραυνών αν ο καιρός είναι λίγο συννεφιασμένος.
Εμείς όμως σαν original bicyδες και hardcorαδες αποφασίσαμε να πάρουμε και τα bike μαζί μας.
Όλα στην αρχή καλά (σπρώξιμο σπρώξιμο και λίγο ακόμα σπρώξιμο, μαζί με το σπρώξιμο), αλλά μετά το μονοπάτι μετατράπηκε σε βραχώδες και δύσβατο κι ούτε εμείς καλά καλά δεν μπορούσαμε να το διαβούμε. Εστι, καμουφλάραμε τα bicy αρχίσαμε το απλό περπάτημα.
Ανεβαίνοντας υψομετρικά το ρόμπολο ήταν αυτό που σποραδικά εκανε την εμφανισή του αφού ο πληθυσμός εκει πάνω, εχει αποδεκατιστεί από την μανία των κεραυνών.
Η επιστροφή ήταν όλα τα λεφτά. Όταν βρήκαμε κάπου εκεί
θαμμένα τα "εργαλεία" άρχισε το παιχνιδι αποφύγετε τα δένδρα, προσοχή στους βράχους, ουπς!!! εδώ γλιστράει και η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινα στο κατηφορικό μονοπάτι που πρόσφερε μεγάλη ταχύτητα.
Στο τέλος της κατηφοριάς και αφού ο ιδρώτας ετρεχε σαν ποτάμι τρέξαμε κι εμείς στο ποτάμι και
βουτήξαμε σε κατι βάθρες (παγωμένο νεράκι, τσίτωσε δερματάκι).
Καθαροί και μυροδάτοι ετοιμάσαμε τα πραγματά μας και πήραμε το δρόμο της επιστοφής. Που όταν φεύγεις από ένα τέτοιο μέρος εύχεσαι να κρατήσει λίγο ακόμα (παρά τον ανήροφο).
Την Παρασκευή 28_7 φτάσαμε αργά το απόγευμα στην Μηλιά και κατασκηνώσαμε λίγο μέσα στο βουνό. Το επόμενο πρωί αφήσαμε το αμάξι στην Μηλιά και κινήσαμε προς το χωριό Καστανιά, από όπου 2,5χμ πριν το χωριό χωθήκαμε αριστερά στην χωμάτινη ανηφόρα, που σιγά σιγά μας οδηγούσε σε ένα από τα ομορφότερα δάση στον εθνικό δρυμό της Βάλια Κάλντα.