4 Νοεμβρίου 2009

Kelly's Magic




Θυμάμαι ο Ανδρέας μου είχε πει! "Όποιος δεν κάνει πολύ ποδήλατο, προσπαθεί τουλάχιστον να το παίζει ποδηλάτης". Η αλήθεια είναι πως για μία μεγάλη περίοδο, ούτε ποδηλάτης το έπαιζα, ούτε ποδήλατο έκανα. Μια δυο βόλτες όμως ήταν αρκετές για να ξεσκονίστεί η μνήμη , να βράσει το αίμα και να πρηστεί η γάμπα. Σταμάτησα τα τσιγάρα του καφέ, τις μπύρες με το φαγητό με, τις μπύρες με το τσιγάρο, τις μπύρες με την παρέα, με την στεναχώρια, με την μπάλα, γενικά τις μπύρες και άρχισα να μπαίνω πάλι σε ποδηλατική φιλοσοφία. Για να ολοκληρώσω την καινούργια αρχή στον Ποδηλατικό κόσμο, έψαξα να βρώ ένα καλό κίνητρο. Το δεύτερο που μου πέρασε από το μυαλό (το πρώτο ήταν ένα καινούργιο ποδήλατο) ήταν να κάνω το mountainάκι μου καινούργιο, μιας και οι ταχύτητες δεν δούλευαν ήταν και παλιός ο δισκοβραχίονας.
Αρχισα ευθύς αμέσως το λύσιμο και κι πάνω μου ήρθε η έμπνευση. Δεν το περνάω λέω κι ένα ωραίο χρωματάκι να γίνει το ποδήλατο πραγματικά καινούργιο? Έτσι κι έγινε λοιπόν κατσαβίδια, εξολκείς και αλενάκια πήραν μπροστά κα το ποδηταξιδεμένο mountainάκι μου έμεινε σκελετός, φρένα τιμόνι ντίζα σέλας και ρόδες. Όλα τα άλλα πήγαν στην ανακύκλωση. Άρχισε το σερφάρισμα στο internet για τα καινούργια ανταλακτικά. Η απόφαση ήταν περισσότερο πρακτική. Αποφάσισα να φορέσω την σειρά SLX μιας που είναι αξιοπρεπέστατη και στην τιμή και σε αντοχή. Πάνω στην αναζήτηση των ανταλακτικών και συνεπαρμένοσ από τα πολλά όμορφα γκατζετάκια που έβλεπα στο internet, ήρθε κι άλλη ιδέα. Μαύρο-Χρυσό. Αυτό είπα θα είναι το χρώμα του ποδηλάτου.

Βρήκα λοιπόν πως μια χρυσή μεσαία τριβή, χρυσό σφηχτήρα σέλας και QR αποφάσισα και που θα είναι το ποδήλατο χρυσό και που μάυρο και στρώθηκα στην δουλειά. Άρχισε λοιπόν το βάξιμο. Πρώτη έπεσε διαβρωτικό χρώματος. Τρίξιμο στα σημεία και στρώσιμο με αστάρι αλουμινίου.
Πάλι τρίξιμο. Αφού ξανακρεμάστηκε άρχισε το βάψιμο.Μαύρο, χρυσό σπρέι, σακούλες και χαρτοταινία, αγκάλιασαν πολάκις το σκελετό για να επιτευχθεί όσο το δυνατόν το καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν ο σκελετός τελείωσε, έβγαλα την στολή του μπογιατζή και φόρεσα αυτή του μηχανικού, για να πιάσω πάλυ τα κατσαβίδια τους κόφτες και τους εξολκείς,

για να γίνει αυτό που βλέπετε παρακάτω.

7 Οκτωβρίου 2009

Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες!!!













Γάλλος αθλητικογράφος έκανε το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, πραγματώνοντας το φανταστικό ταξίδι του Ιουλίου Βερν...

O 37χρονος Γάλλος αθλητικογράφος και φανατικός ποδηλάτης Γκιγιόμ Πρεμπουά είχε εδώ και χρόνια μόνο μία σκέψη στο μυαλό. Να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι το οποίο υπήρχε μόνο στη φαντασία του Ιουλίου Βερν: τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες. Η μόνη διαφορά θα ήταν ότι ο σύγχρονος «Φιλέας Φογκ» θα ακολουθούσε τα ίχνη του ινδάλματός του πάνω σε ένα ποδήλατο. Τελικά τα κατάφερε.
Επέστρεψε στο Παρίσι, έχοντας διασχίσει την Ευρώπη, την Ινδία, την Αυστραλία και τη Βόρεια Αμερική. Πήρε μολύβι και χαρτί. Μέσα από τις σελίδες της γαλλικής εφημερίδας «Le Μonde», η οποία δημοσίευε καθημερινώς το «ημερολόγιο ποδηλάτου», ο κ. Πρεμπουά απηύθυνε ανοιχτή επιστολή στον ήρωα του Ιουλίου Βερν: «Αγαπητέ Φιλέα, με ικανοποίηση σας ανακοινώνω ότι ολοκλήρωσα τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες με ποδήλατο στις 25 Σεπτεμβρίου 2009, στις 16.40 ακριβώς. Ναι, έζησα την ίδια τρελή πρόκληση με εσάς, διανύοντας 13.156 χιλιόμετρα στον όμορφο πλανήτη μας με τον εξής καταμερισμό: 69 διαδρομές (ημερήσιος μέσος όρος ποδηλασίας 190,6 χλμ.), πέντε ημέρες ανάπαυσης και έξι ημέρες για τις ενδιάμεσες μετακινήσεις. Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω το εξής: Μιλάμε πολύ για την οικολογία στις ημέρες μας, αλλά οι μόνοι που δεν ρυπαίνουν, οι ποδηλάτες, δεν γίνονται καθόλου σεβαστοί. Δεν είναι παράξενο;

http://www.sigmalive.com

17 Αυγούστου 2009

Tour de Tourk!!! 25/6/09 - 5/7/09

Η φετινή μας καλοκαιρινή περιπέτεια έμελλε να λέγεται Tour de Tourk.
Μετά από μια βδομάδα με τις κλασικές ετοιμασίες (ρούχα, τρόφιμα, ποδηλατικά, φωτογραφικά και μουσικές), φτάσαμε την παρασκευή στην Αλεξανδρούπολη, άλλοι με αμάξι και άλλοι με λεωφορείο. Αφού βολευτήκαμε εκεί το βράδυ (Να ναι καλά ο Γρηγόρης και ο Κώστας ) την επόμενη το πρωί με 3 ποδήλατα φορτωμένα στο punto φτάσαμε στις 10 περίπου στα Ελληνοτουρκικά σύνορα, στους Κήπους.



Περάσαμε από την μπλε... στην κόκκινη γέφυρα και το ταξίδι μας άρχισε!!!
Ξεκινήσαμε πετάλι στις 10:30 και ακολουθώντας το κεντρικό διανύσαμε γρήγορα τα πρώτα χλμ. Και να σου το πρώτο φούιτ...από τον συνήθη ύποπτο Νικόλαο...μόλις στα 15 χλμ...(δεν θυμάμαι πόσα ακόμα...) Το τοπίο γύρω αγροτικό και στρίβοντας προς τα χωριά ακόμα φτωχότερο. Αυτό που αντικρίσαμε πάντως με την ευρωπαϊκή Τουρκία ήταν μεγάλη φτώχεια, οδικό δίκτυο σε κακή κατάσταση και αγροτικά μέσα παλαιών δεκαετιών.
Αν και οι εικόνες και η επαφή με τα χωριά ήταν καλή εμπειρία, η παράκαμψη αυτή αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα και ένας μεγάλος κύκλος, έτσι αποφασίσαμε αυτό να μην επαναληφθεί.


Αφού καταφέραμε και βγήκαμε ξανά στον κεντρικό πεταλάραμε με ντάλα ήλιο για να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο, και κατά τις 4, αναψοκοκκινισμένοι αράξαμε σε ένα κιόσκι δίπλα σε βενζινάδικο για φαΐ, ξεκούραση και ξάπλα...


Δύο ώρες μετά ξεκινήσαμε και πάλι το πετάλι, αυτή τη φορά ανηφορικά μέσα σε υπέροχο πευκοδάσος που στο τελείωμα του αντικρίσαμε την χερσόνησο των Δαρδανελίων και τη θάλασσα. Συνεχής κατήφορος και μία μεγάλη ευθεία μας έφεραν κατά το σούρουπο μετά από 91 χλμ. σε μία παραλία όπου στρώσαμε το σεντόνι μας και μαγειρέψαμε το φαγάκι μας. Εκεί βγάλαμε το πρώτο μας βράδυ με την παρέα ενός καλοσυνάτου Τούρκου, με τον οποίο δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στο ελάχιστο...τα κορόμηλα πάντως που μας πρόσφερε ήταν υπέροχα!


Το πρωί και αφού μαζευτήκαμε και πλυθήκαμε στην πρώτη βρύση που συναντήσαμε, πήραμε το δρόμο για το λιμάνι που θα μας έστελνε απέναντι στην Ασία! Η διαδρομή όλη πάνω στη χερσόνησο, σε ένα πιο τουριστικό τοπίο με εξοχικά και καλύτερο δρόμο. Απέναντι μας η Ασία και τα καράβια, άλλα να φεύγουν προς το Αιγαίο και άλλα προς την Κωνσταντινούπολη. Το τοπίο με εναλλαγές ανάμεσα σε δασάκια και αγρούς αλλά πάντα κοντά σε θάλασσα. Μετά από 70 χλμ. φορτώσαμε τις μπιτσικλέτες μας στο φέρι και περάσαμε απέναντι στο Canakkale(Τσανάκαλε), βολτάραμε στην όμορφη παραλία του και αράξαμε μαζί με πολύ κόσμο στο μεγάλο του πάρκο, όπου μία κυρία μας κέρασε σαρμαδάκια σε ένα ταπεράκι.



Βλέποντας την ώρα να περνάει αποφασίσαμε να βγούμε απ' την πόλη και να βρούμε κάμπινγκ για τη νύχτα μας, έλα όμως που κάμπινγκ δεν βρίσκαμε και τελικά μετά από 20 χλμ (πως τα κάναμε χαμπάρι δεν πήραμε) σταματήσαμε σε ένα μαγαζάκι για την πρώτη απόλυτη εμπειρία του ταξιδιού μας... την πρώτη μας παγωμένη Εφές!!! με θέα τον ήλιο να δύει στα στενά των Δαρδανελίων. Ήπιαμε και την δεύτερη παρτίδα και για να μην ξεμείνουμε εκεί...φύγαμε τραγουδώντας και μείναμε κλασικά στα κουτουρού...



Το τελείωμα της προηγούμενης μέρας μας έφερε σε έναν χωματόδρομο με αμφίβολο προορισμό την Τροία, αλλά και την πιθανότητα αδιεξόδου. Ευτυχώς μετά από άλλα 20 χλμ ανακαλύψαμε κι εμείς με τη σειρά μας την αρχαία Τροία... τριγυρίσαμε και θαυμάσαμε τα τοίχοι και τα σοκάκια της και ξεκινήσαμε το δρόμο μας πάλι για το νότο. Θέλοντας να κόψουμε δρόμο και όχι να γυρίσουμε στον κεντρικό στην ενδοχώρα μπλεχτήκαμε σε κάτι χωράφια και περάσαμε από ρέματα και κανάλια... για να βρεθούμε ευτυχώς σε χωριό και σε άσφαλτο με επιτυχία! Η διαδρομή μας επαρχιακή σε τοπία ξανά αγροτικά, αλλά με πάρα πολλά αρχαία στα χωράφια και δίπλα στο δρόμο παρατημένα... μας οδήγησε το μεσημέρι στην Λάρισσα, και σε μία cult...παραλία της όπου κάναμε το πρώτο μας ολοκληρωμένο μπάνιο και με ντουζιέρα παρακαλώ!


Η απογευματινή μας πορεία έγινε ανηφορική και μετά από πολλά χλμ έχοντας στα δεξιά μας την παρέα της Μυτιλήνης, κατέληξε στο Άσσος, αρχαία πόλη που έζησε ο Αριστοτέλης με μεγάλο φρούριο, χτισμένη σε απότομο ύψωμα πάνω από τη θάλασσα.
Πιάνοντας η νύχτα αποφασίσαμε να πάρουμε την απότομη κατηφόρα και να καταλήξουμε σε ένα γραφικότατο και πανέμορφο μέρος με παλιά πέτρινα κτήρια και σοκάκια, άκρως τουριστικό πλέον. Εκεί μείναμε σε κάμπινγκ και φρεσκαριστήκαμε αραχτοί σε μεγάλη σκηνή με κρεβάτια μέσα.


Την επόμενη μέρα με ένα καλό ζέσταμα νωρίς νωρίς στην ανηφόρα από την παραλία για πάνω, ξεκινήσαμε για το Edremit, περνώντας από όμορφα παραλιακά μέρη δίπλα στο πράσινο γεμάτο κάμπινγκ. Καθώς μεσημέριαζε το τοπίο γινόταν πιο κοσμοπολίτικο και έτσι η στάση μας έγινε σε μία παραλία με πολύ κόσμο. Αφού ξεκουραστήκαμε και φάγαμε βάλαμε σαν στόχο να μείνουμε στο Αϊβαλί κι έτσι το απογευματινό πετάλι πήρε φωτιά για να προλάβουμε.


Στο Αϊβαλί μπήκαμε με τη δύση του ηλίου και αφού ρωτήσαμε για κάμπινγκ βρήκαμε το καλύτερο...! Hacuna Matata πάνω στο λόφο!!! Εκεί γνωρίσαμε τον international Abdul... από το Μαρόκο που καταλάβαινε τα πάντα...δηλαδή τίποτα! Το βράδυ αν και κουρασμένοι κάναμε βόλτα στα σοκάκια του Αιβαλή... στις Ελληνικές Κυδωνιές με τα ελληνικά ακόμα σπίτια...

Το πρωί τρώμε το πρωινό του Abdul και αποφασίζουμε να αράξουμε εκεί μέχρι το απόγευμα.
Κάναμε το μπανάκι μας στη θάλασσα, μαγειρέψαμε το φαγάκι μας και μετά ο καθείς από μια σκιά και σβήσιμο οι μηχανές... μέχρι τις 5 που ανεβήκαμε πάλι στις μπιτσικλέτες μας για να κάνουμε στα γρήγορα 80 χλμ. μέχρι το βράδυ. Κατάληξη μας το Γύνειον, μία παραλιακή τοποθεσία με αρκετό κόσμο, λόγω πανηγυριού. Για να φτάσουμε εκεί βέβαια περάσαμε μέσα από αγροτικές περιοχές και πολύ εθνική οδό. Μας πήρε το σκοτάδι στο δρόμο και έτσι στο Γύνειο δεν μπορούσαμε να βρούμε μέρος για ύπνο...τελικά καταλήξαμε κάπου στο άγνωστο μέσα στα στάχυα.


Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και είδαμε ότι μας χώριζαν 66 χλμ. από τη Σμύρνη, έτσι βάλαμε τα δυνατά μας να είμαστε εκεί το μεσημέρι πριν την κλασική μας στάση. Τα κεφάλια κάτω, όλα περνούσαν γρήγορα δίπλα μας και αφού ανενόχλητοι πεταλάραμε στο ένα ρεύμα της εθνικής λόγω έργων φτάσαμε στη Μενεμένη, κλασική επαρχιακή πόλη. Στο δρόμο ξαποστάσαμε σε ένα σταθμό κάτι σαν χωροφυλακής... όπου μας κέρασαν αναψυκτικά και ευχές και φτάσαμε στα περίχωρα της Σμύρνης όπου επικρατούσε ο πανικός! Κάτι που το περιμέναμε και είναι κλασικό και ίδιο σε όλες τις τεράστιες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Σταυρoκοπηθήκαμε και κάναμε το κλασικό πλέον... ντου για να φτάσουμε σε κάποιο πάρκο ή όπου είναι εφικτό να σταματήσεις...( το όλο σκηνικό είναι σαν να είσαι στον Κηφισό με το ποδήλατο...!!!)


Η Σμύρνη απλώνεται μέσα σε ένα τεράστιο κόλπο που περικλείεται από χαμηλά βουνά, είναι δηλαδή αμφιθεατρική η εικόνα της. Πραγματικά μία όμορφη μεγαλούπολη, όσο όμορφη μπορεί να είναι τέλος πάντων στις μέρες μας...
Στις 3 λοιπόν το μεσημέρι και αφού ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν αστικές θαλάσσιες συγκοινωνίες, πήραμε το καραβάκι για το κέντρο της Σμύρνης, ζώντας και αυτή την εμπειρία.
Αφού τριγυρίσαμε στο απέραντο κέντρο, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο στα μέτρα μας και παρκάραμε τις μπιτσικλέτες και τα κορμιά μας. Η απόφαση ομόφωνη αφού ο χρόνος μας έπαιρνε, να μείνουμε για ρέκλα εκεί 2 μέρες και μετά να κατηφορίσουμε τα τελευταία χλμ. για Κουσάντασι.
Η ρέκλα λοιπόν περιελάμβανε βόλτες, φαί και Εφές! ο συνδυασμός που στη Σμύρνη ήταν ότι καλύτερο. Επειδή για αυτές τις 2 μέρες πρέπει να γράφω άλλες 2...( και καλά) σταματώ εδώ.



Σάββατο πρωί ξεκίνησε η τελευταία μέρα στο πετάλι στην Τουρκία προσπαθώντας , ευτυχώς εύκολα , να βγούμε από την Σμύρνη και αφού περάσαμε ένα από τα αεροδρόμια της βγήκαμε στο δρόμο πάλι. Ευθεία γενικά η διαδρομή, μας πέρασε κοντά από μια λίμνη για να μας βγάλει στη θάλασσα ξανά, όπου και αράξαμε για μπανάκι και ξεκούραση.



Πεταλάροντας παραλιακά φτάσαμε έξω από το Κουσάντασι και στρίψαμε για την αρχαία Έφεσο, με το τεράστιο θέατρο της και τα αξιόλογα μνημεία της. Τελικά με κόντρα άνεμο και πριν το σούρουπο καταλήξαμε στο τέρμα μας, στο κοσμοπολίτικο και σύγχρονο Κουσάντασι απέναντι ακριβώς από τη Σάμο.

Τα κοντέρ μας έδειχναν περίπου 650 χλμ. και το ταξίδι μας έφτανε στο τέλος του με όνειρα και σκέψεις για συνέχεια του χρόνου...

Υ.Γ. Το πάρτι στο Κουσάντασι ήταν άλλο πράμα...


Άντε Μόρτηδες και Σπόρτηδες πάμε για άλλα πάλι!!!

Το ταξίδι μας στο bikely.