13 Δεκεμβρίου 2007

Πεντάλοφος - Τρίκαλα σε 4 και κάτι μέρες


Ο κουμπάρος την έκανε με την κουμπάρα και αφού ξεμείναμε Αλέξανδρος και Μίλτος στον Πεντάλοφο μαζέψαμε
μπογαλάκια
και ξεκινήσαμε για ήπειρο και ότι προκύψει.



Περάσαμε τον Αϊ Λιά ή αλλιώς Όρος Βόιο, το Επταχώρι με του Δαβάκη τα ξεφτέρια και κατηφορίσαμε δίπλα στου πουτάμ Σαραντάπορο για όλο σχεδόν το πρωινό μας μέχρι να την αράξουμε στην Πυρσόγιαννη, γνωστό μαστοροχώρι.






Μετά με τον ήλιο στου κεφάλ καταφέραμε να φτάσουμε έξω από Κόνιτσα και στρούψαμε για τη Μολυβδοσκέπαστη.



Εκεί αφού αγγίξαμε τα σύνορα και
ρεμβάσαμε με τους μπαρμπα-ακρίτες
την Αλβανία, το κόψαμε
για μάσα και
ύπνο δίπλα στον Αώο, με του φεγγάρ

από πάνω να φέγγει τις γύρω πλαγιές.


Ξυπνώντας το επόμενο πρωί
αφήσαμε πίσω μαςσύνορα και
ποτάμια και πεταλάραμε για να
βρούμε
τα Γιάννενα μέσα στο
καταμεσήμερο.




Εκεί το Μπινελέικο με αρχηγό
το Θείο Σώτο και
πρωτοπαλίκαρο
το Χάρη μας φίλεψε με τις γεύσεις
της αγαπημένης μου Θείας Ρούλας.







Αφού τους αποχαιρετήσαμε αναζητήσαμε το
επόμενο μας
καταφύγιο έξω από το καλέντζι,όπου η σπεσιαλιτέ μας για άλλη μια φορά,
φώτισε τα πρόσωπα μας
που γεμάταευτυχία εγκατέλειπαν και αυτή τη μέρα.




Την επομένη και με το καλημέρα μιας κουκλίτσας ανηφοριάς αντικρίσαμε
τα εντυπωσιακά Τζουμέρκα με την Στρογγούλα πάνω από τα Πράμαντα,







τα Άγναντα, τις απότομες πλαγιέςκαι το ιστορικό γιοφύρι της Πλάκας,σύνορο για πολλές μεταβατικές περιόδους.




Βέβαια Ηπειρώτικα Τζουμέρκα και
μάλιστα τον Αύγουστο χωρίς
πανηγύρια δεν νοείται...
Μετά πάντως από πολλά πάνω κάτω
καταλήξαμε
για νάνι και φόρτισμα των
μπαταριών μας
έξω από τη Ράμια.

Το πρωί με τη δροσούλα πιάσαμε
ανηφορούλα
και τα πόδια μας
επρήξαν
και τον ιδρώτα
μας ρουφήξαν.
Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε
μέχρι τα
1200 μ.
μέσα σε πεύκα και έλατα και
συναντάμε όμορφα
χωριά όπως το
Βουργαρέλι, η διαδρομή μονότονη...

πανέμορφη με άλλα λόγια, κατηφορίζει
και μας βγάζει
στο χάος της περιοχής
του Αχελώου.


Αντί να υπάρχουν λαγκάδια και ζωάκια

έβλεπες τούνελ και μηχανήματα να
κατασπαράζουν την κοίτη του περή-
φανου κατά τα άλλα Αχελώου. Ακόμα
και με αυτές τις συνθήκες το πέρασμα
του Αχελώου-Μεσόχωρας αποτέλεσε
μία πραγματική περιπέτεια και
εμπειρία για να καταλήξουμε σε ένα
υπέροχο και άγριο τοπίο αλλά με κάτι
ερωτεύσιμα ματάκια που ο Αλέξανδρος
σίγουρα τους αφιέρωσε την εκδρομή.

Αφού μας παρέδωσε με ευλάβεια4 παγωμένες μαλαματίνες μας
υπέδειξε που να απλώσουμε τις
κορμάρες μας για το βράδυ
που
από νωρίς είχε πέσει στο χωριό
και στη χαράδρα που βρισκόμασταν.

Στήσαμε τη σκηνούλα μας και
ξεκινήσαμε το πάρτι του αποχαιρε-
τισμού
καθώς αύριο θα ξημέρωνε
η τελευταία μας μέρα που θα σήμαινε
τουλάχιστον για μένα το τέλος του φετινού καλοκαιριού.











Το επόμενο πρωί, δυστυχώς ήρθε και μας
καλωσόρισε
με μία μακριά ανηφοριά, την
τελευταία του ταξιδιού μας. Βρεθήκαμε με
τα πολλά στα Στουρναρέικα και κατηφορί-
σαμε για την Πύλη Τρικάλων που μας
υποδέχθηκε σαν παλιούς πλέον γνώριμους.
Ήπιαμε τον καφέ μας κάτω από τη γέφυρα του Πορταϊκού ποταμού, και με συνοπτικές διαδικασίες λόγω απέραντης ευθείας φτάσαμε στα Τρίκαλα όπου χωρίσαμε τα τσανάκια μας μπαίνοντας ο καθένας στο λεωφορείο του.
Τα κοντέρια γράψαν καμιά 500άρα Km και ραντεβού στην επόμενη...


Η διαδρομή μας στο bikely