18 Νοεμβρίου 2007

Ολυμπία - Πεκίνο, διανύοντας την Ασία με ποδήλατο...

Την τετάρτη στις 19/11 και ώρα 6 στο αμφιθέατρο της κεντρικής βιβλιοθήκης του ΑΠΘ θα παρουσιαστεί το μεγαλο αυτό ταξίδι.

7 Νοεμβρίου 2007

Τ.Λ. Κρεμαστών 26-28 Οκτ 2007

Όπου λιμνούλα και νερό, όπου νερό και ψάρι. Ποτάμια γιοφύρια ένα σωρό, με το ποδήλατο περνώ κι αράζω δίπλα στο γιαλό.





Για άλλη μια φορά η ομάδα ακαταμάχητων ποδηλατοοιπόρων, γυρολόγησε μια λίμνη. Στο Χαλκιόπουλο βρεθήκαμε από Βορρά και Νότο, και όπως είναι φυσικό ύστερα από ένα κουραστικό ξεθεωτικό ένα ταξίδι σκέτη ταλαιπωρία, με αμάξι, πέσαμε όλοι νωρίς νωρίς για νάνι. Παρασκευή πρωί, αφού κλείσαμε ένα καλό 12ωρο, το ματάκι άνοιξε ο καθαρός αέρας μπήκε στην σκηνή, όταν το φερμουάρ άνοιξε και γέμισε τα πνευμόνια μας λαχτάρα για αναχώρηση. Όταν όλα συνηγόρησαν για την έναρξη, έγινε πραγματικότητα και τα πρώτα χλμ ευθεία κι εύκολα, ότι ακριβώς πρέπει για ένα καλό ζέσταμα.









Από το χωριό Εμπεσός διασχίσαμε ένα ανηφορικό φαράγγι που έκανε τα μπουτάκια μας να ιδρώνουν παρασέρνοντας το συνονθύλευμα με τις 2 ρόδες. Η ανταμοιβή μας όμως για όλη την ταλαιπωρία αυτή, ήτανε η τρομακτικά πανέμορφή θέα της λίμνης. Η νεκρή φύση που αφήνει πίσω της η αλλαγή της στάθμης του νερού μπορεί να αποτυπωθεί, ούτε από το πινέλο του Βob Ross. Συνεχίζοντας στον τραβερσαριστό δρόμο για Βρουβιανά, και αφού η λίμνη δεν φαινόταν πια, συναντήσαμε μια καταπληκτική κατηφοριά απ’ την ανάποδη. Για κάτι τέτοιες στιγμές σκεφτήκαμε όλοι ότι έχει γραφτεί ο ‘Ύμνος για την Πρώτη’. Θα δωθεί και στο κοινό οσονούπω. Κατακτώντας ακόμα μία κορυφή και αφήνοντας την βαρύτητα να κάνει όλη την δουλειά από την άλλη πλευρά, φτάσαμε ως εκεί που μας έβγαλε η φόρα, δίπλα από ένα ποταμό να πίνουμε μπύρες και να τρώμε βραδινό.






Στην διάρκεια της βραδινής ονειροπόλησης, ο ουρανός συννέφιασε και η βροχή ξεκίνησε για να αφήσει τις πρώτες πρωινές ώρες ένα ομιχλώδες τοπίο με 100% υγρασία. Δεν ήθελε όμως να βρέξει, ήθελε να παίξει κι έτσι κάθε φορά που ενώ ψιλοψιχάλιζε, εμείς βάζαμε τα αδιάβροχα, σταματούσε. Όταν τα βγάζαμε άρχιζε. Εκτός του καιρού κάτι τέτοια παιχνιδάκια μας έκανε και ο δρόμος προσφέροντας όμως μόνο κούραση. Σαν ηδονοβλεψίες θέλαμε να συνεχίσουμε την ευχαρίστηση δίπλα στην λίμνη απαξιώνοντας τις συνέπειες, δικαίως, και διαλέξαμε τον παραλιακό χωματόδρομο. Σαν χωματόδρομος λοιπόν, είχε τις ανηφορίτσες ‘σπρωξ-σπρωξ’ εμπολτουτισμένες με κυλιόμενες πέτρες και λούκια. Extreme καταστάσεις για γερούς ραχιαίους και απέραντη κούραση. Όταν βρήκαμε άσφαλτο, κάναμε ένα από τα γνωστά μας πλέον ανεβοκατεβάσματα, και βρεθήκαμε στην Γέφυρα της Επισκοπής. Εκεί στις οχθες του νερού έγινε ο χορός της άδειας κοιλιάς, πάνω από την κατσαρόλα και εγένετω μακαρονάδα με τα τοιαύτα, ποτίζοντας τα νηστικά στομάχια μας. Ακολούθησε νυχτερινή έξοδος στην Ταβέρνα δίπλα από την γέφυρα προς τέρψη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.















Την Κυριακή δεν μας περίμενε και πάρα πολύς δρόμος ήταν όμως κι αυτός μια δοξασία στην ‘Πρώτη’. Ξεκινήσαμε ανεβαίνοντας και μετά κατηφορίζοντας πάντα με την υπέροχη και πραγματικά τεράστια λίμνη, που με βάση μια ενημερωτική πινακίδα το 60κάτι που έγινε το φράγμα, κατά τους υπολογισμούς των ειδικών είχε όγκο 4.500.000.000 m3. Στην περιοχή λοιπόν δίπλα από την λίμνη σε αυτό το απομονωμένο κομμάτι του κόσμου, μπρρρ, η παρουσία μας μάλλον ξένιζε τους ντόπιους, με μια καραμπίνα στο χέρι, μας γλυκοκοίταζαν και στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού τους φαντάζαμε νόστιμοι, κάτι με πατάτες στο φούρνο (μιας και τα κανονικά τα πραγματικά ζώα τείνουν να εξαφανιστούν) και (κάποια άλλα απλά οπλοφορούν). Η τύχη ευτυχώς ήταν με το μέρος μας και αφού διαβήκαμε τον κυνηγότοπο (αμφιβόλου νόμιμου) βρεθήκαμε στο φράγμα. Από κει πάνω η απεραντοσύνη της επιφάνειας του νερού αυξήθηκε και το βάθος από την πίσω πλευρά, εκεί που είναι ο Υ/Η σταθμός της ΔΕΗ, ήταν αξιόλογο. Η ανηφοριά και ο χωματόδρομος ήταν αχώριστο ζευγάρι this weekend και είχαν στήσει καρτέρι στην απέναντι μεριά του φράγματος. Και καθώς ο πόλεμος μαινόταν και θα κρατούσε μέχρι την Αλευράδα, ένα βρώμικο όπλο βγήκε στην επιφάνεια έτοιμο να μας εξολοθρέψει, Κατά τύχη οι πρωτοπόροι, Μιλτους και Αλεξ, απέφυγαν τις ριπές οι οποίες βρήκαν κατευθείαν στόχο στα μαλλιά του Γιάννη. Οι χρυσόμαυρες ριγέ σφαίρες, είχαν την καταπληκτική ικανότητα να πετάνε ασταμάτητα ταχύτατα και να έχουν ένα κεντρί τόοοοοοοοοοσο! Με την έγκαιρή παρέμβαση αυτών που είχαν γλιτώσει, οι ενοχλητικές και καθόλα φιλικές μέλισσες που δόλια προσπάθησαν να μας κατατροπώσουν, έφυγαν χωρίς να καταφέρουν ούτε ένα πλήγμα ευτυχώς. Στην συνέχεια ή άσφαλτος που μας συνόδευσε μέχρι Χαλκιόπουλο, μας φάνηκε διάδρομος με στρωμένο κόκκινο χαλί και οι τοίχοι στο πλάι γεμάτοι με πανέμορφες κορνίζες δάσους και ρεμάτων.






Η διαδρομή μας στο bikely