31 Οκτωβρίου 2007

Καλοκαιρινή Εκδρομή!!! Για πάντα... Μέρος 2ο

Η επόμενη μέρα βρίσκει πρωινή τετράδα μπαναρισμένη χορτάτη να κατηφορίζει για Μαρσεϊγ. Αφού μέσα στην πόλη το παίξαμε λίγο τουρίστες αρχίσαμε να νομίζουμε πως εγκαταλείπουμε τοι όμορφο αυτό λιμάνι για άλλες περιπέτειες. Κι όμως η έξοδός μας από την πόλη λίγο έλειψε να ζητήσει τα σκήπτρα από του Μεσολογγίου. 1:30 ώρα προσπαθούσαμε να βγούμε και να προσανατολιστούμε καθώς ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά, με χάλια οδική σήμανση και κανέναν αγγλομιλητή. Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν βγήκαμε και λίγο national (εθνική οδό) καταφέρνοντας να μπούμε και πάλι σε τροχιά Βαρκελώνη, παρόλο που στην σημερινή διαδρομή το τοπίο έμοιαζε λίγο με αυτό Ελευσίνα-Ασπρόπυργος. Κατά τα άλλα η σημερινή μέρα έκλεψε γενικά την παράσταση συνεχίζοντας να μας κάνει εκπλήξεις αφού για πρώτη φορά στα χρονικά της παγκόσμιας bicyπεριπέτειας, μας πήρε ο δρόμος και μας πέρασε απέναντι. Τώρα τι θα πεί αυτό; Εκεί που παέναμε χωρίς άγχη και άλλες σκοτούρες σε κάποιο σημείο του δρόμου, τελείωνε ο δρόμος όλος από τη άσφαλτο και το πεζοδρόμιο μέχρι τις γόπες και τους ωτοσποπατζήδες και την θέση του έπαιρνε ένα απέραντο και φαρδουλό ποτάμι. Κατά την διάρκεια που ψήναμε τα κεφάλια μας προσπαθώντας να λύσουμε την σπαζοκεφαλιά ‘Πως θα περάσουμε απέναντι;’ Απ’ τα μακριά, βλέπουμε μιαν άσφαλστρο να βγάζει καπνούς απ ένα φουγάρο και να μας πλησιάζει με όλα της τα καλούδια (διαχωριστικές γραμμές, γόπες , αμάξια). Ο γρίφος λύθηκε με την πρώτη σκέψη. Η άσφαλτος κολυμπάει και σαν καλό δελφίνι βοηθάει και τους ταλαίπωρους, που δεν ξέρουνε να κάνουν το ίδιο, να περάσουν απέναντι.

Με την βοήθεια του 3A δελφινιού, περάσαμε στην απέναντι όχθη αρχίζοντας να ψάχνουμε για, το μέρος. Στα τερτίπια της μέρας προσδόθηκε και το γεγονός ότι περιπετειώδης ήτανε και η εύρεση, του μέρους. Κι αφού δεν βλέπαμε πουθενά στον ορίζοντα πρόσφορο έδαφος, δοκιμάσαμε για πρώτη φορά την φιλοξενία των ντόπιων. Σε ένα τεράστιο αγρόκτημα, μέσο της παγκόσμιας γλώσσας της νοηματικής, ήρθαμε σε συνεννόηση με έναν κύριο που μας έδειξε ένα μέρος να την πέσουμε. Στο πέσιμο ώς γνωστών δεν είμαστε και ξεφτέρια, και ένας άλλος κύριος σε μια εξίσου παγκόσμια γλώσσα «τα γαλλικά» μας έδειξε να καταλάβουμε ότι δεν ήμασταν ευπρόσδεκτοι. Καταφέραμε τελικά να κοιμηθούμε σ’ενα αλσάκι δίπλα στον δρόμο παρέα με κάτι εκατομμύρια κουνούπια.

Από τις εντυπωσιακότερες ημέρες ομολογουμένως, με το κοντέρ να έχει φτάσει τα 860km.




Ξημερώνοντας η πρώτη του Ιούλη μας έβρισκε να παίρνουμε το πρωινό μας, και ορθώνοντας τον ήλιο στον ουρανό να έχουμε είδη κάνει 60km σε διάστημα 3 ωρών. Κάπου εκεί τα χαλάσαμε. Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και να βροντά. Ε η καλοκαιρινή μπορίτσα είχε δρομολογηθεί και μέσα σε δεύτερα έριχνε όχι μόνο καρέκλες αλλά ολόκληρο εργοστάσιο επιπλοποιείας. Φυσικά σε όλο το γεγονός αυτό παραμέναμε θεατές και όταν ο ουρανός άρχιζε να παίρνει την γνωστή γνώριμη γαλάζια μορφή του καβαλήσαμε και συνεχίσαμε. Για ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής νομίζαμε ότι είχαμε πάρει LSD.


Από δω, θάλασσα. Απο κει, θάλασσα. Λίγο πιο δω κι εκεί πιο πέρα, θάλασσα. «Ρε; Τι πήραμε για πρωινό;» «Μήπως είμαστε στο Δημαρχείο της Γλυφάδας που μετά από κάθε μπόρα βουλιάζει;» Τελικά ο ορθα σκεπτόμενος ποδηλάτης δεν παραπλανήθηκε περαιτέρω, αφού σύντομα καταλάβαμε ότι πρόκειται για ένα τεράστιο μα τεραστιόμορφο μέρος που μοιάζει με Δέλτα ποταμού, που έχει παντού ρυάκια(στο φάρδος της Κηφισίας) και λιμνούλες (όσο το Ψυχικό) είχε και φλαμίγκο. Αρκετά ήρεμα για σήμερα, σπάσαμε και την 1000άρα, έξω από το Sete σε ένα όμορφο μέρος με καλαμιές διανυκτρερεύσαμε.

Κάπου εδώ το πρωί της Δευτέρας 2 Ιούλη 2007 έγινε και αναπροσαρμογή του σχεδίου λόγω μηχανικού προβλήματος. Πρίν προλάβουμε το πρωί να ζεστάνουμε τις σελίτσες μας, το φρένο του Μιλτιάδη αποσύρεται και καθότι υδραυλικό, έπρεπε να βρούμε οπωσδήποτε ποδηλατάδικο.






Φάγαμε λοιπόν όλο το πρωινό αυτής της μέρας στην πόλη Beziers κάνοντας ψώνια και επισκευάζοντας το φρένο του Μίλτου. Έτσι τα πράγματα είχαν ως εξής. Πάμε Narbonne και παίρνουμε τραίνο για να πάμε την μέρα μπροστά που χάσαμε.


Κι όπως το λέω έγινε, το πήραμε το τραίνο την άλλη μέρα το πρωί που ‘ρθε αργοπορημένο. Και με αυτό τραβήξαμε μέχρι τα συνοράκια με την Ανδόρα που ειν’ ψηλά, ψηλά στα βουναλάκια. Από το L’Hospitalet που μας άφησε το τραίνο σε υψόμετρο 1400, βλέπαμε μόνο ανήφορο. Ήμασταν λοιπόν όπως το ονειρευόμασταν βαθιά χωμένοι στα Πυρηναία. Για να τα διαβούμε όμως έπρεπε να τα ανέβουμε έστω και τα μισά. Στα μισά της ανηφοριάς διαπεράσαμε και τα σύνορα με την Ανδόρα.










Κι άλλο ανέβασμα και δώστου ανηφόρα μέχρι το ψηλότερο σημείο της διαδρομής τα 2408m.
Χαρές πανηγύρια αγκαλιάσματα καθώς βρήκαμε τον Ανδρέα πάνω να μας περιμένει μιάμιση ώρα. Από το ψηλότερο σημείο μιας διαδρομής, όποιο δρόμο και να πάρεις ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΗΦΟΡΟ!!!(απόφθεγμα). Τσουλούσαμε μαγεμένοι από το φυσικό τοπίο και τα υπέροχα σαλέ, ρίξαμε και μια ματιά στην πρωτεύουσα του πριγκιπάτου και αράξαμε σε κάμπινγκ.

IΣΠΑΝΙΑ... λίγα χλμ αφότου είχαμε ξεκινήσει η μεγάλη ταμπέλα μας βοηθούσε να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι πλησιάζουμε στην Ισπανία. Και όντως καλά τα έλεγε σε λίγο μέτρα σύνορα. Μας κοιτάν καλά καλά και στέλνουν καταπάνω μας κάτι σκυλιά με μυριστικές διαθέσεις. Ύστερα μελετάνε τα χαρτιά μας, και μας αφήνουν να περάσουμε. Πολύ όμορφα τοπία παρέσυραν για λίγο το μυαλό μας στην πατρίδα μέχρι που μπήκαμε στην πρώτη πόλη για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα όταν μας σταμάτησαν μπάτσοι και μας την είπαν για τα κράνη που δεν είχαμε. Απο δω και από κει τους εξηγήσαμε ότι δεν ξέραμε ότι στην Ισπανία όταν πεταλάρεις είναι υποχρεωτικό να φοράς κράνος και ότι έχει πρόστιμο 120€ και υποσχεθήκαμε να αγοράσουμε κράνη μόλις μας αφήσουν. Από την υπόσχεση περάσαμε στην σκέψη. Από την σκέψη στην ψηφοφορία κι απο κει στην απόρριψη. Ετσι ακράνοτοι κι ελπίζοντας να μην πετύχουμε τους ίδιους κ.κ. αστυφύκουλακες, συνεχίσαμε το ταξιδάκι μας που κέρδιζε ολοένα και περισσότερο έδαφος για το ομορφότερο τοπίο της εκδρομής με έναν ουρανό να προσθέτει σύννεφα μαγείας και ποτάμια με λίμνες να βάζουν τρίποντα. Ελα όμως που μας πήρε βράδυ κι ήμασταν στα χαμένα, καθυστερήσαμε εξαιτίας του bicycle-repairman που έκανε έκανε 2-3 προσπάθειες να φτιάξει το λάστιχο του Μιλτιάδη.

Οποιος την νύχτα περπατεί....... ακολουθεί την τύχη του, εμείς πάντως την πέσαμε σε κάτι χωράφια και κοιμηθήκαμε μια χαρά.



Τώρα η Barca ήτανε πιο κοντά από ποτέ. Κοντά στα 100km και μας περίμενε υπομονετικά όλες αυτές τις μέρες. Συνεχίσαμε ακάθεκτοι και ψιλοχαζεύοντας το τοπιό. Δεν ήταν και τίποτα το ιδιαίτερο κάτι πελώρια βράχια, που έμοιαζαν με μορφές ανθρώπων, ακροβατούσαν από τις κορυφές των διπλανών βουνών, έχοντας την δυνατότητα να τα επισκεφτείς με τελεφερικ. Όσο πλησιάζαμε την Βάρκα τόσο πλησίαζε και το βραδάκι, και έχοντας πάρει το μάθημά μας από τις πρώτες κιόλας μέρες στην Genova, κοιμηθήκαμε κι άλλο ένα βράδυ μακριά από την Πρωτεύουσα της Καταλανίας.



Επίλογος. Παρασκευή 6 Ιουλίου και έπειτα από 14 ημέρες πεταλαρίσματος, έχοντας στην γάμπα 1450km φτάσαμε στην Βαρκελώνη.


Εδώ η εξιστόρηση εδώ σταματάει 4 ημέρες χωρίς πετάλι στην Βαρκελώνη είναι ακατάλληλη δια ανηλίκους.
εμπνευσμένο από 7 σχόλια:
Labels:

30 Οκτωβρίου 2007

Καλοκαιρινή Εκδρομή!!! Για πάντα... Μέρος 1ο

Ας αρχίσουμε λοιπόν να εξιστορούμε το μεγάλο καλοκαιρινό ταξίδι.

Σάββατο ξημερώματα, και αφού τα σαντουιτσάκια που είχα φτιάξει από βραδύς παρέμειναν στο ψυγείο περιμένοντάς, να γυρίσω για να τα πετάξω, βρεθήκα μαζί με τον Ανδρέα στο Ελ. Βελ. Όλα καλά πετάξαμε με τα ποδηλατάκια μέσα σε κούτες προς Μιλάνο. Εκεί δυο χαρούμενες φατσούλες περίμεναν υπομονετικά στον διάδρομο απ' όπου έβγαιναν οι βαλίτσες μας.



Μετά τις τυπικούρες φιλιά αγκαλιές και συστάσεις, έξω από το αρεοδρόμιο, στήθηκε το υπαίθριο συναρμολογιακό ποδηλατάδικο με τους ακούραστους και παιχνιδιάρικους υπαλληλίσκους να δουλεύουνε αδιάκοπα.



Ετσι λοιπόν που λες, δεν άργησε η ώρα την αναχώρησης, με τους 4 κουρασμένους ταλαιπωρους μα γεμάτους όρεξη και ζωντάνια ποδηλάτες, να πεταλάρουν προς το Μιλάνο.
2-3 ώρες περίπου αργότερα και μετά από περίπου 60 km φτάσαμε στο Μιλάνο και μαγευτήκαμε από την ομορφιά του. Στάση για ξύσιμο και ξεκούραση, ένα sexπρεσάκι για μερικούς να ανοίξει το μάτι, για αλλους λίγος υπνάκος για να κλείσει για τα καλά. Αναχώρηση μέσα από έναν ποδηλατόδρομο που ένωνε το Μιλάνο με την πόλη της Pavia γύρω στα 30 km και δίπλα από ένα ποτάμι.(ΧΑΛΙΑ!!!!!!!!!).
Στην Pavia βρέθηκε ένα πανέμορφο αλσίλιο που δέχτηκε να μας φιλοξενίσει για το πρώτο βράδυ μας κι εμείς εγκάρδια δεχτήκαμε αυτήν την προσφορά στήνοντας τα σκηνάκια μας, μαγειρεύοντας το φαγητάκι μας ταβλιάζοντας το κορμί μας.


Το ξύπνημα το πρωινό έχει αποκτήσει πλέον ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αν έχεις στήσει πολύ βράδυ την σκηνή ή πρώτη πρωινή απορία είναι αν θα τρομάξεις απ’ αυτό που θα δεις γύρω σου. Μετά πιο πρακτικές ερωτήσεις διασταύρωναν τα ξίφη τους προκειμένου να απαντηθούν. Θα προλάβω να χορτάσω ή θα τα φάνε όλα τα λαίμαργα; Θα βρω ένα όμορφο μέρος για να ρίξω το 1ο; Θα καταφέρω να κάνω πετάλι ύστερα από τόσο sex ονειρικό στον ύπνο;


Το πρώτο τέτοιο πρωινό ευτυχώς δεν είχε προβλήματα. Το φαΐ είχε λίγη γλύκα από σπιτική μαρμελάδα Ντέμη’s και βουνίσιου ελατόμελου by Γκόραν. Φορτωμένοι δυνάμεις διασχίσαμε 160χλμ αυτή τη μέρα φτάνοντας στην Γένοβα, να φτιάχνουμε το λάστιχο του Extreme Biker και να κοιμόμαστε στην παραλάια.
Με το πρώτο φως το ήλιου τα ΚΑΠΗ (?) άρχισαν την έφοδο στην παραλία και με θέα τα πετρελεόπλοια να παένουν προς το λιμάνι ρίξαμε κι εμείς την βουτίτσα μας πριν να πεταλάρουμε τα παράλια. Πολύ εύκολα τα πράγματα μόνο ισάδ’ και θάλασσα προσπερνώντας παραλιακές πόλεις φουλ σεζον τουριστ. Είχαμε κάνει συμφωνία κάτω απ’ το τραπέζι, στις 3 μέρες η μία νά 'ναι camping. Για να μην παρουσιαστεί λοιπόν πρόβλημα και η μία μπίχλα φτάσει στο επίπεδο να συναγωνίζεται την του άλλου, Στο Loano μείναμε σε κάτι που μάλλον έμοιαζε με camping βουνού αφού ήταν ένας λοφίσκος στη μέση της πόλης. (Δεν θα γίνουν άλλες αναφορές στον παράγοντα φαγητό διότι η κατάσταση έχει ως εξής: Πολύ φαΐ καταρχής για πρωινό. Μπισκότα παστέλια ξηροί καρποί, αποξηραμένα φρούτα κατά την διάρκεια του πεταλιού. Μεσημεριανό(. ..), μπισκότα παστέλια ξηροί καρποί αποξηραμένα φρούτα κατά την διάρκεια του πεταλιού. Βραδινό... ΜΠΥΡΕΣ.
Η παραλιακή σχεδόν πλέον πληκτική διαδρομή συνεχίστηκε και την σημερινή τέταρτη μέρα του πεταλαριού. Είχε αρχίσει η Ιταλία να τελειώνει και δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε αν θα την εγκαταλείψουμε σήμερα ή αύριο. Για το λόγω αυτό στο μεσημεριανό τσιμπούσι σε κάτι γρασίδια στο San Remo, συστήθηκε επιτροπή αξιολόγησης της κατάστασης η οποία απεφάνθει υπέρ της εγκατάλειψης. Και την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων, ένα πρεζάκιας που γυρόφερνε τα bicya μας άρχισε να αποχωρεί. Ένας άλλος καλός κύριος μας έκανε κάτι νοήματα του τεστινγκ «ο πρεζάκιιας πάει να περάσει καλά με τα λεφτά που θα βγάλει από αυτά που σας έκλεψε, ώρε και στα ονόματά σας θα βαράει τις ενέσεις», την ψιλιαστήκαμε κι εμείς την κατάσταση, τον σταματήσαμε κι όλος περιέργως βρήκαμε μέσα στην σακούλα του την βιντεοκάμερά μας. Τέλος καλό όλα καλά μιας και τα τεράστια μπράτσα του Ανδρέα είναι international καταλαβαίνονται σε όλες τις χώρες ανα την υφήλιο και ανακτήσαμε τα κλεμμένα, προσπαθώντας να αποκτήσουμε από δω και μπρος ένα πιο καχύποπτο ύφος στην χαζοχαρούμενη φάτσα μας.
«Για τα σύνορα λοιπόν» ζητωκραυγάζαμε αναχωρώντας, ύστερα από τις περιπέτειες του San Remo. “Για τα σύνορ..» και φτάσαμε έτσι απλά να περνάμε από Ιταλία – Γαλλία σε χρόνο τετε, χωρίς τα ενοχλητικά σκυλιά να μυρίζουν στα πεντακάθαρα και μυρωδάτα αχαμνά μας, και διψασμένες Γαλλίδες τελωνιακές να ψάχνουν τα φρεσκοπλυμένα σωβρακάκια μας. Στην πρώτη πόλη Menton, με Alt+Shift βάλαμε τα Fr στην διαλεκτό μας και αρχίσαμε το καμάκι. Λίγα χλμ μπροστά μας ήτανε το Μονακό και λόγω της περασμένη ώρας είπαμε να βρούμε ένα μέρος για ύπνο πριν. Σαν απομηχανής θεός λοιπόν ένας Γάλλος μας έδωσε οδηγίες για κάτι παραλίες λίγο πιο κάτω κι έτσι βρεθήκαμε σε ένα μικρό κόλπο μένα κλειστό μπαράκι και όλη την παραλία δικιά μας.


Η επόμενη μέρα έβρισκε τα κωλαράκια μας να πίνουν σεξπρεσάκι στην ευθεία εκκίνησης της F1 του Μονακού, με τους πανύψηλους ουρανοξύστες πραγματικά να αιωρούνται πάνω στον ουρανό και να το ξύνουνε. Το ξέραμε απ΄τα νωρίτερα ότι σήμερα θα έπρεπε να το παίζουμε πολύ κάπως μιας και περνούσαμε απ’ τα χάι της διαδρομής. Νίκαια, Κάννες και όλα τα λεφτά babe. Για σήμερα το βράδυ, ήμασταν καλεσμένοι να πέξουμε live λίγο έξω απ΄τις Κάννες σε μια παραλία. Μας είχαν υποσχεθεί ειδιλιακό τοπίο, το είχαμε, μας είχανε επίσης υποσχεθεί ασφάλεια, την είχαμε η παραλία είχε κάμερες, μας υποσχέθηκαν καθαρή στρωμένη άμμο, το πρωί πέρασε αμμοστρωτήρας. Ως δηλαδή τα σήμερα βράδυ 5ης είχαμε πεταλάρει 532χλμ με βάση το δικό μου κοντέρ. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις αλλά η δικιά μου είναι η πιο ορθή, αληθινή και τίμια.

Το κοινό μας είχε αποχωρήσει τις πρώτες πρωινές ώρες οπότε με την ησυχία μας κάναμε μπανάκι και tonpoulopirame για να καταπιούμε τα χλμ. Σήμερα η διαδρομή έβαλε τα καλά της και ο παραλιακός δρόμος ντύθηκε με κοκκινόχωμα και βράχια, δέντρα και θάλασσα. Είπε σήμερα να ρίξει και πολλούς ποδηλάτες στον δρόμο έτσι για το χρώμα. Κάποιος θα της είπε ότι κι ο Ανδρέας ψιλοβαριότανε με τις πολλές ευθείeς κι έστι για να τα έχει με όλους καλά ζέστανε τους ποδηλάτες με μικρές ανηφορίτσες. Σε μία απ’αυτές τον ποιο όμορφο της παρέας είπε να τον κρατήσει λίγο παραπάνω και του έσκασε το λάστιχο. Μέχρι να γίνει η τρομποκατάσταση, ο δρόμος είχε την δική του την πορεία. Πήγε στην ντουλάπα του και αφού ξεσκόνισε και καθάρισε καλά τον ποδηλατόδρομο, τον έβαλε για πολλά χλμ δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο, προσφέροντας ισχυρές δόσεις συγκίνησης και χαράς στην πεταλιστή παρέα μας. Και στα 643χλμ συνολικής πορείας στην πόλη Lavando σ’ένα λοφάκι στήθηκε το φαγοπότι και η χωματοκάμαρα.Η 7η μέρα της μας ξημέρωσε αρτιμελής και με όλη την πραμάτεια. Ψωμι+μέλι+ μαρμελάδα+ μπισκότα+γάλα=ΠΑΠΑΡΑ. Φαγωμένοι δυνατοί βουτήξαμε στα όμορφα, αφού για 40 περίπου χλμ ήμασταν σε ποδηλατόδρομο. Το σαγόνι επέμενε να μην κλείνει και τα μυγάκια να μην βγαίνουν απ΄ τα δόντια σου καθώς χάζευες απ’ την υποδομή του ποδηλατόδρομου, που είχε μέχρι και τούνελ. Τούνελ; Ε οχι και τούνελ ρε γαμώτο αν είναι δυνατόν. Τούνελ για τα ποδήλατα. Κάποια πλάκα θα μας κάνουν είχαμε πει και κάθε φορά που μπαίναμε και σε κανένα απ’ αυτά σιγουρευόμασταν ότι δεν έρχεται κανα τραίνο η ο Τζακ Ο Ποδηλατοσφάχτης. Επανερχόμενοι στην πραγματικότητα, αντιμετωπίσαμε κάτι ανηφοριές με καλές προθέσεις και θαυμάσαμε πελώρια βράχια να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού μέχρι να βρεθούμε στο camping του Cassis για ξέπλυμα βρώμικης επιφάνειας.
εμπνευσμένο από 5 σχόλια:
Labels:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)