17 Αυγούστου 2009

Tour de Tourk!!! 25/6/09 - 5/7/09

Η φετινή μας καλοκαιρινή περιπέτεια έμελλε να λέγεται Tour de Tourk.
Μετά από μια βδομάδα με τις κλασικές ετοιμασίες (ρούχα, τρόφιμα, ποδηλατικά, φωτογραφικά και μουσικές), φτάσαμε την παρασκευή στην Αλεξανδρούπολη, άλλοι με αμάξι και άλλοι με λεωφορείο. Αφού βολευτήκαμε εκεί το βράδυ (Να ναι καλά ο Γρηγόρης και ο Κώστας ) την επόμενη το πρωί με 3 ποδήλατα φορτωμένα στο punto φτάσαμε στις 10 περίπου στα Ελληνοτουρκικά σύνορα, στους Κήπους.



Περάσαμε από την μπλε... στην κόκκινη γέφυρα και το ταξίδι μας άρχισε!!!
Ξεκινήσαμε πετάλι στις 10:30 και ακολουθώντας το κεντρικό διανύσαμε γρήγορα τα πρώτα χλμ. Και να σου το πρώτο φούιτ...από τον συνήθη ύποπτο Νικόλαο...μόλις στα 15 χλμ...(δεν θυμάμαι πόσα ακόμα...) Το τοπίο γύρω αγροτικό και στρίβοντας προς τα χωριά ακόμα φτωχότερο. Αυτό που αντικρίσαμε πάντως με την ευρωπαϊκή Τουρκία ήταν μεγάλη φτώχεια, οδικό δίκτυο σε κακή κατάσταση και αγροτικά μέσα παλαιών δεκαετιών.
Αν και οι εικόνες και η επαφή με τα χωριά ήταν καλή εμπειρία, η παράκαμψη αυτή αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρα και ένας μεγάλος κύκλος, έτσι αποφασίσαμε αυτό να μην επαναληφθεί.


Αφού καταφέραμε και βγήκαμε ξανά στον κεντρικό πεταλάραμε με ντάλα ήλιο για να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο, και κατά τις 4, αναψοκοκκινισμένοι αράξαμε σε ένα κιόσκι δίπλα σε βενζινάδικο για φαΐ, ξεκούραση και ξάπλα...


Δύο ώρες μετά ξεκινήσαμε και πάλι το πετάλι, αυτή τη φορά ανηφορικά μέσα σε υπέροχο πευκοδάσος που στο τελείωμα του αντικρίσαμε την χερσόνησο των Δαρδανελίων και τη θάλασσα. Συνεχής κατήφορος και μία μεγάλη ευθεία μας έφεραν κατά το σούρουπο μετά από 91 χλμ. σε μία παραλία όπου στρώσαμε το σεντόνι μας και μαγειρέψαμε το φαγάκι μας. Εκεί βγάλαμε το πρώτο μας βράδυ με την παρέα ενός καλοσυνάτου Τούρκου, με τον οποίο δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στο ελάχιστο...τα κορόμηλα πάντως που μας πρόσφερε ήταν υπέροχα!


Το πρωί και αφού μαζευτήκαμε και πλυθήκαμε στην πρώτη βρύση που συναντήσαμε, πήραμε το δρόμο για το λιμάνι που θα μας έστελνε απέναντι στην Ασία! Η διαδρομή όλη πάνω στη χερσόνησο, σε ένα πιο τουριστικό τοπίο με εξοχικά και καλύτερο δρόμο. Απέναντι μας η Ασία και τα καράβια, άλλα να φεύγουν προς το Αιγαίο και άλλα προς την Κωνσταντινούπολη. Το τοπίο με εναλλαγές ανάμεσα σε δασάκια και αγρούς αλλά πάντα κοντά σε θάλασσα. Μετά από 70 χλμ. φορτώσαμε τις μπιτσικλέτες μας στο φέρι και περάσαμε απέναντι στο Canakkale(Τσανάκαλε), βολτάραμε στην όμορφη παραλία του και αράξαμε μαζί με πολύ κόσμο στο μεγάλο του πάρκο, όπου μία κυρία μας κέρασε σαρμαδάκια σε ένα ταπεράκι.



Βλέποντας την ώρα να περνάει αποφασίσαμε να βγούμε απ' την πόλη και να βρούμε κάμπινγκ για τη νύχτα μας, έλα όμως που κάμπινγκ δεν βρίσκαμε και τελικά μετά από 20 χλμ (πως τα κάναμε χαμπάρι δεν πήραμε) σταματήσαμε σε ένα μαγαζάκι για την πρώτη απόλυτη εμπειρία του ταξιδιού μας... την πρώτη μας παγωμένη Εφές!!! με θέα τον ήλιο να δύει στα στενά των Δαρδανελίων. Ήπιαμε και την δεύτερη παρτίδα και για να μην ξεμείνουμε εκεί...φύγαμε τραγουδώντας και μείναμε κλασικά στα κουτουρού...



Το τελείωμα της προηγούμενης μέρας μας έφερε σε έναν χωματόδρομο με αμφίβολο προορισμό την Τροία, αλλά και την πιθανότητα αδιεξόδου. Ευτυχώς μετά από άλλα 20 χλμ ανακαλύψαμε κι εμείς με τη σειρά μας την αρχαία Τροία... τριγυρίσαμε και θαυμάσαμε τα τοίχοι και τα σοκάκια της και ξεκινήσαμε το δρόμο μας πάλι για το νότο. Θέλοντας να κόψουμε δρόμο και όχι να γυρίσουμε στον κεντρικό στην ενδοχώρα μπλεχτήκαμε σε κάτι χωράφια και περάσαμε από ρέματα και κανάλια... για να βρεθούμε ευτυχώς σε χωριό και σε άσφαλτο με επιτυχία! Η διαδρομή μας επαρχιακή σε τοπία ξανά αγροτικά, αλλά με πάρα πολλά αρχαία στα χωράφια και δίπλα στο δρόμο παρατημένα... μας οδήγησε το μεσημέρι στην Λάρισσα, και σε μία cult...παραλία της όπου κάναμε το πρώτο μας ολοκληρωμένο μπάνιο και με ντουζιέρα παρακαλώ!


Η απογευματινή μας πορεία έγινε ανηφορική και μετά από πολλά χλμ έχοντας στα δεξιά μας την παρέα της Μυτιλήνης, κατέληξε στο Άσσος, αρχαία πόλη που έζησε ο Αριστοτέλης με μεγάλο φρούριο, χτισμένη σε απότομο ύψωμα πάνω από τη θάλασσα.
Πιάνοντας η νύχτα αποφασίσαμε να πάρουμε την απότομη κατηφόρα και να καταλήξουμε σε ένα γραφικότατο και πανέμορφο μέρος με παλιά πέτρινα κτήρια και σοκάκια, άκρως τουριστικό πλέον. Εκεί μείναμε σε κάμπινγκ και φρεσκαριστήκαμε αραχτοί σε μεγάλη σκηνή με κρεβάτια μέσα.


Την επόμενη μέρα με ένα καλό ζέσταμα νωρίς νωρίς στην ανηφόρα από την παραλία για πάνω, ξεκινήσαμε για το Edremit, περνώντας από όμορφα παραλιακά μέρη δίπλα στο πράσινο γεμάτο κάμπινγκ. Καθώς μεσημέριαζε το τοπίο γινόταν πιο κοσμοπολίτικο και έτσι η στάση μας έγινε σε μία παραλία με πολύ κόσμο. Αφού ξεκουραστήκαμε και φάγαμε βάλαμε σαν στόχο να μείνουμε στο Αϊβαλί κι έτσι το απογευματινό πετάλι πήρε φωτιά για να προλάβουμε.


Στο Αϊβαλί μπήκαμε με τη δύση του ηλίου και αφού ρωτήσαμε για κάμπινγκ βρήκαμε το καλύτερο...! Hacuna Matata πάνω στο λόφο!!! Εκεί γνωρίσαμε τον international Abdul... από το Μαρόκο που καταλάβαινε τα πάντα...δηλαδή τίποτα! Το βράδυ αν και κουρασμένοι κάναμε βόλτα στα σοκάκια του Αιβαλή... στις Ελληνικές Κυδωνιές με τα ελληνικά ακόμα σπίτια...

Το πρωί τρώμε το πρωινό του Abdul και αποφασίζουμε να αράξουμε εκεί μέχρι το απόγευμα.
Κάναμε το μπανάκι μας στη θάλασσα, μαγειρέψαμε το φαγάκι μας και μετά ο καθείς από μια σκιά και σβήσιμο οι μηχανές... μέχρι τις 5 που ανεβήκαμε πάλι στις μπιτσικλέτες μας για να κάνουμε στα γρήγορα 80 χλμ. μέχρι το βράδυ. Κατάληξη μας το Γύνειον, μία παραλιακή τοποθεσία με αρκετό κόσμο, λόγω πανηγυριού. Για να φτάσουμε εκεί βέβαια περάσαμε μέσα από αγροτικές περιοχές και πολύ εθνική οδό. Μας πήρε το σκοτάδι στο δρόμο και έτσι στο Γύνειο δεν μπορούσαμε να βρούμε μέρος για ύπνο...τελικά καταλήξαμε κάπου στο άγνωστο μέσα στα στάχυα.


Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και είδαμε ότι μας χώριζαν 66 χλμ. από τη Σμύρνη, έτσι βάλαμε τα δυνατά μας να είμαστε εκεί το μεσημέρι πριν την κλασική μας στάση. Τα κεφάλια κάτω, όλα περνούσαν γρήγορα δίπλα μας και αφού ανενόχλητοι πεταλάραμε στο ένα ρεύμα της εθνικής λόγω έργων φτάσαμε στη Μενεμένη, κλασική επαρχιακή πόλη. Στο δρόμο ξαποστάσαμε σε ένα σταθμό κάτι σαν χωροφυλακής... όπου μας κέρασαν αναψυκτικά και ευχές και φτάσαμε στα περίχωρα της Σμύρνης όπου επικρατούσε ο πανικός! Κάτι που το περιμέναμε και είναι κλασικό και ίδιο σε όλες τις τεράστιες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Σταυρoκοπηθήκαμε και κάναμε το κλασικό πλέον... ντου για να φτάσουμε σε κάποιο πάρκο ή όπου είναι εφικτό να σταματήσεις...( το όλο σκηνικό είναι σαν να είσαι στον Κηφισό με το ποδήλατο...!!!)


Η Σμύρνη απλώνεται μέσα σε ένα τεράστιο κόλπο που περικλείεται από χαμηλά βουνά, είναι δηλαδή αμφιθεατρική η εικόνα της. Πραγματικά μία όμορφη μεγαλούπολη, όσο όμορφη μπορεί να είναι τέλος πάντων στις μέρες μας...
Στις 3 λοιπόν το μεσημέρι και αφού ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν αστικές θαλάσσιες συγκοινωνίες, πήραμε το καραβάκι για το κέντρο της Σμύρνης, ζώντας και αυτή την εμπειρία.
Αφού τριγυρίσαμε στο απέραντο κέντρο, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο στα μέτρα μας και παρκάραμε τις μπιτσικλέτες και τα κορμιά μας. Η απόφαση ομόφωνη αφού ο χρόνος μας έπαιρνε, να μείνουμε για ρέκλα εκεί 2 μέρες και μετά να κατηφορίσουμε τα τελευταία χλμ. για Κουσάντασι.
Η ρέκλα λοιπόν περιελάμβανε βόλτες, φαί και Εφές! ο συνδυασμός που στη Σμύρνη ήταν ότι καλύτερο. Επειδή για αυτές τις 2 μέρες πρέπει να γράφω άλλες 2...( και καλά) σταματώ εδώ.



Σάββατο πρωί ξεκίνησε η τελευταία μέρα στο πετάλι στην Τουρκία προσπαθώντας , ευτυχώς εύκολα , να βγούμε από την Σμύρνη και αφού περάσαμε ένα από τα αεροδρόμια της βγήκαμε στο δρόμο πάλι. Ευθεία γενικά η διαδρομή, μας πέρασε κοντά από μια λίμνη για να μας βγάλει στη θάλασσα ξανά, όπου και αράξαμε για μπανάκι και ξεκούραση.



Πεταλάροντας παραλιακά φτάσαμε έξω από το Κουσάντασι και στρίψαμε για την αρχαία Έφεσο, με το τεράστιο θέατρο της και τα αξιόλογα μνημεία της. Τελικά με κόντρα άνεμο και πριν το σούρουπο καταλήξαμε στο τέρμα μας, στο κοσμοπολίτικο και σύγχρονο Κουσάντασι απέναντι ακριβώς από τη Σάμο.

Τα κοντέρ μας έδειχναν περίπου 650 χλμ. και το ταξίδι μας έφτανε στο τέλος του με όνειρα και σκέψεις για συνέχεια του χρόνου...

Υ.Γ. Το πάρτι στο Κουσάντασι ήταν άλλο πράμα...


Άντε Μόρτηδες και Σπόρτηδες πάμε για άλλα πάλι!!!

Το ταξίδι μας στο bikely.