29 Μαΐου 2007

Δομοκός 11-13 Μαίου 2007

Παρασκευή βράδυ και ο Δομοκός με τας όλας τας τιμάς μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες. Ήτανε που ήτανε περασμένη η ώρα, δεν υπήρξε χρονοτριβή και ο υπνόσακος σκέπασε τα πτώματά μας.






Το Σάββατο με τα άγρια χαράματα φάγαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.

Όλος περιέργως η διαδρομή φρέσκια μόλις λίγων ωρών, αλλά για ακόμα μια φορά δεν μας απογοήτευσε. Πεταλάρωντας για λίγα χλμ στην πεδιάδα που άφησε φεύγοντας η Λίμνη Ξυνιάς, άρχισαν τα δύσκολα αφού είχαμε μπει στον χωματόδρομο της μόλις 2 χρόνων τεχνητής λίμνης Σμόκοβου.
Όχι μόνο ο ανελέητος και καυτερός ήλιος αλλά και η απότομη ατελείωτη ανηφοριά μας έφεραν στο χείλος της λιποθυμισμένης ηλίασης.
Μετά από λίτρα νερό στα κορμιά μας συνεχίσαμε και μετά το τέλος του ανηφορικού χωματόδρομου,αλλά δεν μας άφησε να χαρούμε γιατί η ανηφοριά σε συνάρτηση με τον ψήστη ήλιο είχαν αποτέλεσμα ξεθέωση.

Παρόλ’ αυτά σαν σηκώναμε το κεφάλι και παίρναμε μάτι το τοπίο όσο πλησιάζαμε από την Ρεντίνα στα Φουρνά τόσο χανόμασταν σε πυκνό και πανέμορφο δάσος.

Στα Φουρνά που λες ευρέθη το γιατρικό για την ηλίαση. 3 coces coles απανωτές και σε αναπληρώνουν απ’ τα χαμένα υγρά. Το πειραματόζωο ήταν ο Πίσπις και εφόσον ζει ακόμα, σύντομα το φάρμακο θα κυκλοφορήσει και στην αγορά. Κάπου εκεί λίγο μετά τις coces ευχάριστες κατηφόρες μας συνόδευσαν μέχρι το Παλαιόκαστρο όπου καθώς ψάχναμε σπιτάκι ο κος Χρήστος μας περιμάζεψε, μας πήγε σ’ ένα κιόσκι δίπλα στο ποτάμι και γενικά ξηγήθηκε. Από δω και πέρα πλέον κλασικά πράγματα φαί τραγούδι και ύπνος. Στην εκδρομή αυτή ξεσκονίστηκαν και οι αιώρες απ’ τα πέρυσι.


Η φωνή του κου Χρήστου σαν κελάιδισμα αηδονιού (ξυπνήστε γομάρια) μας επανέφερε στην πολύ πρωινή πραγματικότητα την επόμενη. Κέρασμα καφές τυπικούρες χαιρετούρες κι αναχώρηση after breakfast. Σήμερα τα πράγματα σαφώς πανευκολότερα. Ευθεία ευθεία στον κεντρικό πλέον δρόμο που από Λαμία φτάνει Καρπενήσι και το αντίστροφο. Προσπερνώντας τα κλασικά Κυριακάτικα γεμάτα από παππούδες καφενεία δίπλα στον δρόμο έφτασε η ώρα να πάρουμε τον π.....ανήφορο για Τρίλοφο. Μια ιστορία βγαλμένη απ΄ τα χθεσινά. Και δώστου ο ήλιος να μαστιγώνει και βάλε εμείς πετάλι, ζάλη και ιδρώτα στη μασχάλη.

Απ το Τρίλοφο πάντως και μετά, μια κατηφορίτσα μας οδήγησε και πάλι στην αποξηραμένη λίμνη Ξυνιάς απ΄ την μεριά της Ξυνιάδας όπου η ευθεία συνοδεία μας πήγε ως τον Δομοκό για να τελεστεί η λειτουργία λήξης άλλης μιας ανεπανάληπτιας περιήγησης.-





28 Μαΐου 2007

Bicycle Songs?

Πόσο απλό θα σου φαινόταν ένα βίντεο για ποδήλατο-bicy-bicycletta-bicycle και τα λοιπά? Ε λοιπόν με ένα τραγούδι τιμή στους Queen έχουμε και λέμε:











Και άλλα πολλ@:

ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, σέξ, πτά, 8, νια, 10(!), ελέβεν, ντόντεκα, -13-, δέκακαιτέσσερα,
δεκ πεντ, 16, 17, 18, 19. Και λίγα έιναι!!!

Και το πιο χαζό :::: απο Monty Python!!!



BICYCLE -
BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE -BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE - BICYCLE

10 Μαΐου 2007

Λίμνη Υλίκη

Ε... και η μοναξιά καμιά φορά καλή είναι.


Την μέρα που η Λάρισα έγραψε ιστορία*,
μια βόλτα κι εγώ έκανα μέχρι παραλία.


Έξω απ’ την Θήβα άραξα το γρήγορο αμάξι
στο bicy απάνω φόρτωσα το Αλεξανδράκι.

Ξεκίνησα και γρήγορα έφτασα στο Μουρίκι,
 κι ύστερα απ΄ τα αριστερά έβλεπα την Υλίκη.

Κυλώντας τα χιλιόμετρα γοργά και χωρίς κόπο,
η Εύβοια ξεπρόβαλε από μπροστά με τρόπο.

Ευχάριστα συνέχισα είχε και κατηφόρα,
στο Σκροπονέρι έφτασα οπού είχε έρθει η ώρα.


Έβγαλα την βράκα μου φόρεσα το μαγιό μου,
στα κρύα γάργαρα νερά βούτηξα τον ποπό μου.

Βγήκα απ’ την κατάψυξη έτρεξα στην τσάντα,
και έφαγα με όρεξη έφαγα τα πάντα.

Μια ώρα ακόμα άραξα στον ήλιο το κορμί μου,
κι υστέρα ετοίμασα την αναχώρησή μου.



Χωμάτινη η ανηφοριά που πάλεψα να βγάλω,
έσπρωξα κι ένα τέταρτο κουράγιο δεν ειχ’ άλλο.


Κι όταν επάνω έφτασα αγνάντεψα την θέα,
που στην Υλίκη έβλεπε ακόμα πιο ωραία.

Πήρα και τον κατήροφο έφτασα Εθνικούλα,
παράδρομος δεν έπαιζε και πήγα απ’τη ακρούλα.

Χωρίς φορτήγα να βρεθεί τον Λέτατο να λιώσει,
τελείωσε τούτη η εκδρομή πολύ πριν να νυχτώσει.

Έβαλα άλλα εξηνταδυό χιλιόμετρα στο bicy,
κι όποιου το ποίημα δεν αρέ να μην ξαναμαμήσει.




9 Μαΐου 2007

Ποδηλατοπορεία 27 Απρίλη 2007









Και ήταν όλοι εκεί!!! Ακόμα και οι κώλοι στάθηκαν άξιοι της μοίρας τους!!!
Έτσι λοιπόν δόθηκε εκκίνηση στις 5:30(και κάτι παραπάνω) με πορεία ποδηλάτων κατά τον Βαρδάρη. Ο γνωστός κύκλος των κανιβαλισμών έγινε για πρώτη φορά στα δικαστήρια με την ευγενική συγκατάθεση των αυτοκινήτων οχημάτων που όμορφα μποτιλιάρισαν προς όλες τις κατευθύνσεις.


Η Λεωφόρος νίκης με τους «τρέντιδες» βάφτηκε στα ποδηλατί μέχρι τον Πύργο τον Λευκό τον Καμαρωτό τον Αψηλό τον τον τον τομ… Καρνηβαλιστικός γύρος στήθηκε ξανά και ξανά μέχρι να πάρουμε τον δρόμο για την έκθεση. Εκεί νέες δυνάμεις ήρθαν στην ομάδα και το πάρτι του δρόμου δε λέει να σταματήσει!!! Κόρνες, συνθήματα, σφυρίγματα, φλίκι φλίκι, ινδιανισμοί και πολλά όμοια πήραν την Τσιμισκή.
Η ανακοίνωση για το φαγοπότι στην Υφανέτ έδωσε φτερά. Έτσι με λίγους ακόμη αλητιριασμούς της ασφάλτου από την άδεια πλέον Εγνατία μπουκάραμε στην κατάληψη πεινασμένοι αλλά όλοι ευχαριστημένοι (αν και πρέπει να ξεχάσουμε τους απαράδεκτους μεν και δε στην Εγνατία).
Υ.Γ. ένα : Μπράβο στους μάγειρες!!!
Υ.Γ. δύο : Βαράτε το πετάλι!!!
Υ.Γ. 3 : Ά και ού ποδήλατα μπαμπού!!!
Υ.Γ. ΣΟΒΑΡΌ : Θα μπορούσαμε να μάθουμε με κάποιον τρόπο τα πλήρη δικαιώματα του ποδηλάτη για να μπορούμε να απαιτήσουμε και να αμυνθούμε σε κάποια δύσκολη στιγμή.